Τι να πρωτοθυμηθώ από τα όσα περάσαμε και ζήσαμε μαζί με τον αγαπημένο μου φίλο και «αδερφό» όπως με αποκαλούσε κάθε φορά που βρισκόμασταν Γιάννη Αναγνωστόπουλο Υψηλό.
Από τα χρόνια του σχολείου στην Κάρπαθο, μετά στην Αμερική στο Jersey City με τον πατέρα του τον Μιχάλη, στο σπίτι μας στο Fair Lawn σχεδόν κάθε βράδυ με την θεία μου την Καλλιοπίτσα Παππαδάκη και την μητέρα μου Σοφία, «Σοφάκι» όπως την αποκαλούσε.
Αποσπερίες, γλέντια, αστεία.
Πάντα με το βιολί του και η Καλλιοπίτσα με το μαντολίνο.
Σε κάθε χαρά της οικογένειας μου ήσουν εκεί.
Από τα εφτά τον παιδιών μου μέχρι και τους γάμους τους.
Δεν έλειψες ποτέ.
Μέχρι και τελευταία το 2018 στα 70 γενέθλια μου ήσουν παρών.
Ένας Άνθρωπος με «Α» κεφαλαίο και ένας φίλος αδελφικός.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ αγαπημένε μου φίλε Γιάννη.
Έφυγες φίλε Υψηλέ, μαζί με το βιολί σου,
τώρα στα γλέντια πιο φτωχό, θα είναι το νησί σου.
Μεγάλη είναι η πίκρα μου, ο πόνος ο δικός μου,
80 χρόνια που’ σουνα, φίλος καρδιακός μου.
Οι μερακλήδες του Oυρανού, τώρα θα κάνουν μέρος,
για να καθίσει ο Υψηλός, ο νέος με τον γέρο.
Παίξε του χάρου ένα σκοπό, για λίγο να σε αφήσει,
και να’ ρθεις στην Αμερική, μαζί μου να γλεντήσεις.
Ο αδελφικός φίλος σου,
Γιάννης Θ. Νισύριος
