Θλιβερό και επιτακτικό χρέος κατευθύνει τα βήματα σήμερα στον τελευταίο αποχαιρετισμό του λατρεμένου μας πατέρα.

Προσεύχομαι με βαθιά οδύνη, αρθρώνοντας λίγα λόγια τιμής και μνήμης, που απορρέουν από βαθιά αγάπη και βαθύ σεβασμό στην λαμπρή και ξεχωριστή προσωπικότητά σου.

Λατρεμένε μου πατέρα,

+ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ 1932-2024

σήμερα με τις προσευχές όλων μας σε συνοδεύουμε στην άλλη ζωή, τη μακαρία, εκεί που δεν υπάρχει λύπη, πόνος και στεναγμός. 

Ήσουν άνθρωπος ενάρετος, πιστός και ακέραιος χριστιανός, γι’ αυτό και η παρουσία σου στο ψαλτήρι εδώ, στην εκκλησία μας, δεν ήταν για να ψέλνεις αλλά για να προσεύχεσαι. Πάντα η προσευχή ήταν, τώρα μάλιστα στο τέλος, μέσα στην ζωή σου. 

Ήσουν άνθρωπος της αρετής, του καθήκοντος, μέσα απ’ την ευγένεια, μέσα απ’ την αγάπη σου για όλους τους ανθρώπους.

Υπήρξες δάσκαλος, απ’ τους σπάνιους εκείνους ανθρώπους οι οποίοι ακτινοβολούσαν αρετή, δυναμισμό και αγάπη.

Η επιστημονική σου κατάρτιση, η προφανής εντιμότητα σου σε ξεχώρισαν σαν εκπαιδευτικό και ήσουν μια σεβαστή εκπαιδευτική προσωπικότητα στα εκπαιδευτικά δρώμενα της Καρπάθου.

Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε το 1932 στο Φοινίκι, που υπεραγάπησε, και μέχρι το τέλος της ζωής του λαχταρούσε να βρίσκεται εκεί και να κουβεντιάζει ώρες ατελείωτες με τους αγαπημένους του συγχωριανούς.

Τελείωσε το εξατάξιο Δημοτικό Σχολείο της Αρκάσας μαθαίνοντας ελληνικά και ιταλικά. 

Το 1951 αφού τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο Απερίου, κατόπιν εξετάσεων εισήχθη στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου, όπου απεφοίτησε το 1953.

Υπηρέτησε ως κρυπτογράφος του ΝΑΤΟ στον Ελληνικό Στρατό απ’ το 1955-1957.

Το 1957 διορίστηκε δάσκαλος στην Όλυμπο Καρπάθου, όπου λειτουργούσε εξατάξιο Δημοτικό Σχολείο.

Στην Όλυμπο χαράκτηκαν βαθιά μέσα του σχέσεις πολύτιμες, φιλίες ανεξίτηλες στο χρόνο. Σε κάθε μας συζήτηση για την εκπαιδευτική του πορεία η Όλυμπος κατείχε ξεχωριστό κεφάλαιο και πάντα με συμβούλευε να αγαπώ και να σέβομαι τον ξεχωριστό και μοναδικό αυτό τόπο.

Το 1959 τοποθετήθηκε στο Δημοτικό Σχολείο της Αρκάσας, όπου παρέμεινε για ένα χρόνο. 

Το 1963 υπηρέτησε στο Δημοτικό Σχολείο Λειψών και στη συνέχεια μετατέθηκε και πάλι στο Δημοτικό Σχολείο της Αρκάσας, όπου παρέμεινε έως το 1991 ως Διευθυντής απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε μετά από 30 χρόνια.

Στη διάρκεια αυτών των χρόνων πολλές προτάσεις για μεγαλύτερα σχολεία, για μεγαλύτερες Διευθυντικές θέσεις παρουσιάστηκαν, όμως εσύ δεν ήθελες να αποχωριστείς τον τόπο της καρδιάς σου, την αγαπημένη σου Αρκάσα, όπου ανέπτυξες πλούσια κοινωνική δράση σε πολύ δύσκολους καιρούς. 

Τιμήθηκε απ’ το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τον τίτλο Άρχων του Ευαγγελίου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας για τη δράση του στα εκκλησιαστικά. 

Σε κάθε μας συζήτηση, όταν σε ρωτούσα να μου πεις τη δράση σου σαν εκπαιδευτικός, πάντα μου έλεγες:

«Πόπη, για τους εκπαιδευτικούς μιλούν οι μαθητές τους, κι εγώ τους βλέπω και τους καμαρώνω γιατί όλοι έγιναν χρηστοί και ενάρετοι πολίτες στην κοινωνία».

Λατρεμένε μου πατέρα, 

ως Άνθρωπος, ήσουν αλληλέγγυος στις δυσκολίες της ζωής, έδινες απλόχερα, ήσουν στήριγμα, ο λόγος σου πάντα ενθαρρυντικός και συμβουλευτικός.

Πάντοτες σεμνός, με το λαμπερό σου χαμόγελο, ουσιαστικός, βαθιά συναισθηματικός, ακριβοδίκαιος, ενθουσιώδης, κοσμικός, βαθιά δημοκράτης με παραγωγικό τρόπο σκέψης, με βαθιά την αίσθηση της δικαιοσύνης, με προοδευτικές ιδέες.

Ήσουν εσύ που έσπρωξες τις γυναίκες του χωριού να ιδρύσουν τον Σύλλογο Κυριών και Δεσποινίδων και αργότερα τον Σύλλογο Επιχειρηματιών Αρκάσας.

Κοντά σου, όλα αυτά τα χρόνια, συμπαραστάτισσα στη ζωή σου, η αγαπημένη σου Φραγκούλα, που σε στήριζε ακούραστα, αθόρυβα ως την τελευταία στου πνοή.

Αγαπημένε μου πατέρα, 

Λατρεμένε μου μπαμπά.

σε αποχαιρετάμε και δάκρυα αυλακώνουν τα πρόσωπα μας,

σου λέμε το τελευταίο αντίο.

Όμως υπάρχει παρηγοριά…

Χαιρόμαστε επειδή ζήσαμε μαζί σου, 

μεγαλώσαμε μαζί σου, 

βαδίσαμε στις στράτες που χάραξες, 

ακολουθήσαμε τις οδηγίες που μας έδινες.

Σ’ αυτήν την οδυνηρή ώρα του αποχαιρετισμού, σε ακουμπούν με απέραντη αγάπη, τόσο η αγαπημένη οικογένεια και συγγενείς, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συγχωριανοί, η Κάρπαθος όλη.

Σας ευχαριστώ όλους που με την παρουσία σας απαλύνεται τον πόνο μας.

Λατρεμένε μου πατέρα, 

φεύγεις πλήρης ημερών, αφήνοντας μια σημαντική παρακαταθήκη για όλους.

Κυρίως όμως αφήνεις ένα τιμημένο όνομα στα παιδιά και στα εγγόνια σου, υστεροφημία ζηλευτή. 

Να είσαι σίγουρος ότι θα κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη και τα διδάγματά σου.

Αιωνία σου η μνήμη και να είναι ελαφρύ το χώμα της Αρκασιώτικης γης που θα σε σκεπάσει.

Η κόρη σου 

Καλλιόπη Νικολαΐδου