FANÍTSA and JULIUS
and an orange as light and sweet
as their tender young love:
In yesterday’s post I introduced JULIUS THALER to you: An Austrian Lieutenant, 22a, who during wintertime 1942-43 spent some months on the island, as a Radar Operator on the #Kastellos hill in the South.
He’s been kind enough to share his war memories from Greece with me, including this touching little story of his first love:
One day he tore his coat on a barbed wire fence in Afiártis and looked for a seamstress to get it repaired. So next time, when he drove to refill the large watertank in Pigádia, he was led to a house, where such help would be offered:
KYRIA ORFANOU and her two daughters, 19a and 17a, first received him veiled and suspicious. But the elder girl, FANÍTSA, was willing to do it.
While weeks went by, Julius was taught some Italian by his interpreter, CarloEbner, a baker from Bolzano, Alto Adige. So he got able to talk to the Karpathians, who were forced to learn that language at school!
And when he finally went for his coat and chatted a bit with Fanítsa, he felt that she liked him. Henceforth he payed her a visit each time after filling the watertank.
She admired his “occhicelestini“, his “lightblueeyes“, they joked and laughed and enjoyed their young lives for many happy weeks.
Then, all of a sudden, on the morning of the 9th of March 1943, a phone call assigned him back to Crete with the next Junkers
“JU” on its stopover from Rhodes!
He rushed to Fanítsa to bring her the news.
Her eyes became wide and tears ran down
her cheeks. They found no words in their sadness… She passed him a little foto of hers and signed its back with “Già énthymon! Faní”, “In memory! Faní”.
And then she gave him an ORANGE. For a short while they held hands in silence and then parted their ways forever.
Such a long time he regretted not to have kissed her at least one single time tenderly on her forehead.
The ORANGE though and her picture survived the war with him. This fruit dehydrated completely in his luggage and became as light as a ping pong ball.
In the 50ies, his children used to play with “FANÍTSAS ORANGE“, far away from her in Tyrol, and so she remained alive in his family throughout all those years.
JULIUS
47 years later, in 1990, Julius spent a vacation with his wife on the island. (See his foto!) There he tried to find Fanítsa by showing her picture around…and really! did he get her address:
Married to a Greek named LATHOURÁKIS, living in Union City, New Jersey!
So he left also his address to be sent to her…
Two years later, on the 4th of March 1992, Julius let me know, that Fanítsa had written to him already several times. “Just yesterday a letter arrived!”.
I’m so happy that their tender story ended this way, and I’m grateful to him for having shared it!
Julius Thaler died on the 1st of February 2010, 90 years old, as a retired school inspector. May he rest in peace! Kaló parádeiso na échei!
ΦΑΝIΤΣΑ και ΙΟΥΛΙΟΣ
και ένα πορτοκάλι σαν ελαφρύ και γλυκό ως η τρυφερή νεαρή αγάπη τους:
Σε χθεσινή ανάρτηση σας σύστησα τον JULIUS THALER: Ένας Αυστριακός Υπολοχαγός, 22α, που κατά τη διάρκεια του χειμώνα 1942-43 πέρασε μερικούς μήνες στο νησί, ως Χειριστής Ραντάρ στον λόφο Καστελλου στο Νότο.
Είχε την καλοσύνη να μοιραστεί τις πολεμικές του αναμνήσεις από την Ελλάδα μαζί μου, συμπεριλαμβανομένης αυτής της συγκινητικής μικρής ιστορίας της πρώτης του αγάπης:
Μια μέρα έσκισε το παλτό του σε συρματόπλεγμα στον Αφιάρτη και έψαξε για μοδίστρα για να το επισκευάσει. Έτσι την επόμενη φορά, όταν οδήγησε για να ξαναγεμίσει τη μεγάλη δεξαμενή νερού στα Pigádia, οδηγήθηκε σε ένα σπίτι, όπου θα προσφερόταν τέτοια βοήθεια:
Η KΥΡΙΑ OΡΦΑΝΟΥ και οι δύο κόρες της, 19α και 17α, τον έλαβαν για πρώτη φορά καλυμμένο και ύποπτο. Αλλά το μεγαλύτερο κορίτσι, η ΦΑΝΙΤΣΑ , ήταν πρόθυμη να το κάνει.
Ενώ περνούσαν εβδομάδες, ο Julius διδάχθηκε μερικά Ιταλικά από τον διερμηνέα του, Carlo Ebner, έναν φούρναρη από το Bolzano, Alto Adige. Κατάφερε λοιπόν να μιλήσει με τους Καρπάθιους, που αναγκάστηκαν να μάθουν αυτή τη γλώσσα στο σχολείο!
Κι όταν τελικά πήγε για το παλτό του και τα είπε λίγο με τη Φανίτσα, ένιωσε ότι της άρεσε. Στο εξής την επισκέπτεται κάθε φορά αφού γέμιζε τη δεξαμενή νερού.
Θαύμαζε το “occhi celestini” του, τα “ανοιχτά γαλάζια μάτια” του, αστειεύονταν και γελούσαν και απόλαυσαν τη νεανική τους ζωή.
Τότε, ξαφνικά, το πρωί της 9ης Μαρτίου 1943, ένα τηλεφώνημα τον ανέθεσε πίσω στην Κρήτη με τα επόμενα Junkers
Το «JU» στην στάση του από τη Ρόδο!
Έσπευσε στη Φανίτσα για να της μεταφέρει τα νέα.
Τα μάτια της έγιναν διάπλατα και δάκρυα τρέχουν στα μάγουλα της. Δεν βρήκαν λόγια στη θλίψη τους… Του πέρασε μια μικρή φωτογραφία της και υπέγραψε την πλάτη του με το “Gi à énthymon! Faní”, “Εις μνήμην! Φανή”.
Και μετά του έδωσε ένα ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ. Για λίγο κράτησαν το χέρι σιωπηλά και μετά χώρισαν για πάντα.
Τόσο πολύ καιρό μετάνιωσε που δεν την φίλησε τουλάχιστον μία φορά τρυφερά στο μέτωπο της. Το ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ όμως και η φωτογραφία της επέζησε από τον πόλεμο μαζί του. Αυτό το φρούτο αφυδατώθηκε εντελώς στις αποσκευές του και έγινε ελαφρύ σαν μπαλάκι του πινγκ πονγκ.
Τη δεκαετία του 50, τα παιδιά του έπαιζαν με το «ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΤΗΣ ΦΑΝΙΤΣΑΣ», μακριά της στο Τιρόλο, κι έτσι έμεινε ζωντανή στην οικογένεια του όλα αυτά τα χρόνια.
47 χρόνια αργότερα, το 1990, ο Ιούλιος πέρασε διακοπές με τη σύζυγο του στο νησί. (Δείτε τη φωτογραφία του! ) Εκεί προσπάθησε να βρει τη Φανίτσα δείχνοντας τη φωτογραφία της γύρω… και πραγματικά! πήρε τη διεύθυνση της:
Παντρεμένη με Έλληνα ονόματι ΛΑΘΟΥΡΑΚΗ, που ζει στην Union City του Νιου Τζέρσεϊ! Έτσι άφησε και τη διεύθυνσή του για να της σταλεί…
Δύο χρόνια αργότερα, στις 4 Μαρτίου 1992, ο Ιούλιος με ενημέρωσε, ότι η Φανίτσα του είχε γράψει ήδη αρκετές φορές. “Μόλις χθες έφτασε ένα γράμμα! “.
Είμαι τόσο χαρούμενη που η τρυφερή τους ιστορία τελείωσε με αυτόν τον τρόπο, και του είμαι ευγνώμων που την μοιράστηκε!
Ο Julius Thaler πέθανε την 1η Φεβρουαρίου 2010, 90 ετών, ως συνταξιούχος επιθεωρητής σχολείου.
Αιωνία του η μνήμη! Kaló parádeiso na échei!
Yvonne Bolzano·
