Ανακήρυξη σε Επίτιμη Δημότη Ηρωΐκής Νήσου Κάσου η ΠτΔ Κατερίνα Σακελλαροπούλου

Ακολουθεί η αντιφώνηση της κυρίας Σακελλαροπούλου:

«Κύριε Δήμαρχε,

Με ιδιαίτερη χαρά βρίσκομαι εδώ, στην ένδοξη και μαρτυρική νήσο Κάσο, ένα από τα πολύτιμα πετράδια της Δωδεκανήσου, για να τιμήσουμε μαζί τη θυσία των ηρωικών θυμάτων του Ολοκαυτώματος της 7ης Ιουνίου 1824.

Να μνημονεύσουμε εκείνη τη ζοφερή ημέρα, που το νησί καταστράφηκε ολοσχερώς από τα τουρκοαιγυπτιακά στρατεύματα και πάνω από τέσσερις χιλιάδες αθώοι οδηγήθηκαν στον θάνατο, στην ατίμωση και στην αιχμαλωσία.

Ήταν το βίαιο και ανελέητο ξέσπασμα της οργής των Οθωμανών, που έβλεπαν τα κασιώτικα καράβια, πολεμικά, καταδρομικά και εμπορικά, να εμποδίζουν κάθε κίνηση του τουρκικού ναυτικού στο νότιο Αιγαίο, και θεωρούσαν τους έμπειρους ναυτικούς τους μεταξύ των πλέον γενναιόψυχων μαχητών στον Αγώνα της ανεξαρτησίας.

Ο Ιμπραήμ θα στρεφόταν κατά της Κάσου και θα την καταλάμβανε μετά από τριήμερη πολιορκία, παρά την σθεναρή αντίσταση και την αυτοθυσία των υπερασπιστών της.

Πολύ λίγοι Κασιώτες γλίτωσαν τη σφαγή και το νησί ερημώθηκε.

Με το πέρασμα όμως του χρόνου και με την απελευθέρωση, οι λίγοι κάτοικοι που επιβίωσαν επέστρεψαν, στάθηκαν ξανά στα πόδια τους και αναγέννησαν από τις στάχτες τη ναυτική τους πολιτεία, όπως πρόσταζε το φιλοπρόοδο πνεύμα των προγόνων τους.

Άχνη ή Κάσος κατά τον Πλίνιο, Αστράβη κατά τον Στράβωνα, αφρολουσμένη από τα κύματα του Καρπάθιου πελάγους, μνημονευόμενη από τον Όμηρο καθώς συμμετείχε στον τρωικό πόλεμο, η Κάσος θα διανύσει τους αιώνες ως υπόδειγμα ναυτοσύνης και εμπορικού δαιμονίου.

Κι ας πυρπολήθηκε από τους Οθωμανούς, ας καταλήφθηκε από τους Ιταλούς το 1912, ας έζησε μια σκληρή γερμανική κατοχή, ώσπου να ενσωματωθεί στον εθνικό κορμό.

Η μετανάστευση έπληξε το νησί, αποψιλώνοντάς το από κατοίκους.

Η απελευθέρωση ωστόσο των Δωδεκανήσων το 1948 αποτέλεσε την αφετηρία μιας νέας, ελπιδοφόρου πορείας προς το μέλλον.

Η ναυτιλία και η ναυπηγική της, που από τα μέσα του 19ου αιώνα είχαν γνωρίσει μεγάλη ακμή, συνετέλεσαν στο ναυτιλιακό θαύμα της ελληνόκτητης ναυτιλίας του 20ου αιώνα· εξάλλου πολλές μεγάλες εφοπλιστικές οικογένειες του τόπου μας από εδώ ξεκίνησαν την επιτυχημένη επιχειρηματική τους διαδρομή.

Γι’ αυτό και θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική, κύριε Δήμαρχε, την πρωτοβουλία σας για την ίδρυση στην Κάσο σχολής ξυλοναυπηγών, στο πνεύμα της μακράς παράδοσης της νήσου.

Η μοναδική τέχνη του καραβομαραγκών που άνθισε εδώ και μεταλαμπαδεύτηκε στη Σύρο, στον Πειραιά και αλλού, πρέπει να αναβιώσει, όχι μόνο γιατί παράγει τα πιο όμορφα σκαριά, με καλύτερη πλευστότητα, μεγαλύτερη ανθεκτικότητα και φιλικότητα προς το περιβάλλον, αλλά και γιατί αποτελεί πολιτιστική μας κληρονομιά, αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας μας.

Είμαστε λαός θαλασσινός, στα παράλια αναπτύξαμε τον πολιτισμό μας, στα πελάγη ταξίδεψαν και ταξιδεύουν τα καράβια μας, μεταφέροντας όχι μόνο προϊόντα, αλλά και τις αξίες της επικοινωνίας και της φιλίας των λαών.

Η χώρα μας άλλωστε είναι ανοικτή στον διάλογο με βάση το διεθνές δίκαιο και επιδιώκει διαχρονικά σχέσεις καλής γειτονίας με όλα τα κράτη της περιοχής, παραμένοντας ωστόσο προσηλωμένη στην υπεράσπιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Είναι λοιπόν μεγάλη τιμή για μένα που από σήμερα συγκαταλέγομαι ανάμεσα στους δημότες της Κάσου, δραστήριους ποντοπόρους, ακάματους δουλευτές της θάλασσας, άδολους πατριώτες. Δημότης ενός νησιού όμορφου, που διατηρεί ανόθευτη τη φυσιογνωμία του.