Η 7η Μαρτίου είναι ένα Εθνικό ορόσημο. Με την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου το 1947 ολοκληρώθηκε η σημερινή μορφή του Εθνικού μας χώρου. Περίπου 640 χρόνια
αγώνων και θυσιών απαιτήθηκαν για την κατάκτηση της λευτεριάς.
Θα ήθελα σήμερα να αναφερθώ ειδικά στη συμβολή της Δωδεκανήσιας γυναίκας και να τιμήσουμε την πολύμορφη προσφορά της στον αγώνα για την ελευθερία.
Στην Αθήνα και τον Πειραιά την περίοδο του Μεσοπολέμου δημιουργήθηκαν πολυπληθείς και ζωντανές παροικίες Δωδεκανησίων, που αυτοεξορίζονταν για να μην εξιταλιστούν αυτοί και κυρίως τα παιδιά τους, ειδικά όταν επιβλήθηκε η ιταλική παιδεία σε όλα τα ελληνικά σχολεία. Οι εκτοπισμένοι Δωδεκανήσιοι ίδρυσαν πατριωτικές οργανώσεις που όραμα και στόχο είχαν την ένωση της πατρίδας τους με τη μητέρα Ελλάδα. Το 1931 μια εμπνευσμένη και σπουδαία γυναίκα, η Αντιγόνη Ζουρούδη, μόλις εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αποφάσισε και ίδρυσε ένα γυναικείο πατριωτικό σωματείο που ονομάστηκε «Δωδεκανησιακή Μέλισσα».
Συγκέντρωσε τις γυναίκες της Δωδεκανήσου που ζούσαν στην Αθήνα και στον Πειραιά και όλες μαζί αποφάσισαν, με τη δράση τους, να προβάλλουν το Δωδεκανησιακό ζήτημα και την ελληνικότητα των εθίμων, τους χορούς, τα τραγούδια της αλύτρωτης πατρίδας τους.
Το 1936 ίδρυσε -και λειτούργησε μέχρι το 1940, όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος και εισέβαλε η Ιταλία στην Ελλάδα- τέσσερα «Κυριακάτικα Δωδεκανησιακά Σχολεία», όπως τα ονόμασε, στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά.
Στα σχολεία αυτά δίδασκαν κάθε Κυριακή στα παιδιά, αλλά και στους ενήλικες, επιφανείς Δωδεκανήσιοι άνδρες και γυναίκες την ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Τα σχολεία αυτά αναδείχτηκαν εθνικά φυτώρια και με τις εκδηλώσεις που οργάνωναν προκαλούσαν συναγερμό υπέρ των δωδεκανησιακών δικαίων.
Στον πόλεμο το «Κυριακάτικο Δωδεκανησιακό Σχολείο» της Αντιγόνης Ζουρούδη μεταβάλλεται σε «Κρυφό Σχολειό», σε κέντρο δηλαδή εθνικής χαράς και ενθουσιασμού. Όλοι μαζί ψυχαγωγούσαν τους στρατιώτες που έφευγαν για το μέτωπο και φρόντιζαν τους τραυματίες που επέστρεφαν, ελπίζοντας ότι η ελληνική νίκη στα βόρεια σύνορα θα φέρει και τη δική τους λευτεριά και ότι οι Ιταλοί, αν έχαναν τον πόλεμο, θα έφευγαν από τα Δωδεκάνησα.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός που σκοτώθηκε στο μέτωπο της Αλβανίας ήταν ο Αλέξανδρος Διάκος και καταγόταν από τη Χάλκη.
Μετά την πολυπόθητη ένωση με τη «μητέρα Ελλάδα», η «Δωδεκανησιακή Μέλισσα» συνέχισε τη δράση της στην αρχή με στόχο την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων αδελφών, κυρίως των νέων και των παιδιών που κινδύνευε η υγεία τους από τον υποσιτισμό της Κατοχής, και στη συνέχεια, στη δεκαετία του ’60 και μέχρι σήμερα, δουλεύοντας χωρίς διακοπή, θέσπισε τη χορήγηση υποτροφιών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
«Ο Δωδεκανησιακός λαός είναι βαθύτατα ριζωμένος στην έννοια του έθνους και στάθηκε μέσα σε έξι αιώνες δουλείας ακλόνητος και σταθερός και διατήρησε μια ελληνικότητα καθαρή σαν κρύσταλλο. Να γιατί εμείς, οι άλλοι Έλληνες, πρέπει να είμαστε βαθύτατα υπερήφανοι για τους καινούργιους ελεύθερους αδελφούς μας» τονίζει στην περιγραφή του για την πρώτη επίσημη ημέρα της ελληνικής Δωδεκανήσου ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Μιχαήλ Στασινόπουλος το 1948 από τη Ρόδο.
Ταυτόχρονα, για εμάς, τους Δωδεκανήσιους, η 7η Μαρτίου δεν είναι μόνο επέτειος μνήμης, αλλά και ένα σημείο αναφοράς για το μέλλον.
Μας φέρνει μπροστά στο χρέος μας για ειρήνη, δικαιοσύνη και αλληλεγγύη των λαών, ιδιαίτερα στην περιοχή μας όπου όλα αυτά καταπατούνται από τις κατοχικές Ισραηλινές δυνάμεις στη Γάζα οπου χωρίς οίκτο δολοφονούν παιδιά, γυναίκες, αμάχους. Η ηρωίδα γυναίκα της Γάζας σήμερα είναι μία συνέχεια της Δωδεκανήσιας γυναίκας.
Μας υπενθυμίζει ότι οφείλουμε σήμερα, ο καθένας από τον δικό του ρόλο, να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις μιας ζωής που να βασίζεται στη φιλία με τις γείτονες χώρες, στις θεμελιώδεις αξίες της εθνικής αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης και στο σεβασμό των διεθνών συνθηκών, αξίες που συνενώνουν στον αγώνα για πρόοδο και ειρήνη μακριά από αμφισβητήσεις και αμφιβολίες.
Αυτό το μήνυμα στέλνει καθημερινά το Αιγαίο.
Ρόδος 6-3-2024
Δημήτρης Γάκης
πρώην Βουλευτής Δωδεκανήσου
