Επήρα την ανάντζαλη και στον νοχόν επιάσα
και μοναχός μου ανεντζητώ τα χρόνια απου περάσα(ν).
Ήβρα σημάγια εις στη γη π’ ακόμη ξεχωρίντζου(ν),
τα χρόνια που περάσασι σε κάποιους να θθυμίντζου(ν).
Ήβρα μητάτα έρημα και στάβλους βουλισμένους…
Καταμεσής στην άλωνα δυο πεύκους θερεμένους.
Ήβρα τηπ πόρταν αννοιχτή… σαν να με περιμένει!
Λέεις να γειτονεύgουσι; Να ’χουφ φωκιά αναμένει;
…
Ένα τσουκκάλι πήλινο είπ’ πικκεφαλισμένο,
με χίλιες μνήμες και φωκιές κείτεται ανεπαμένο.
Μνιας περασμένης εποχής τις μυρωδιές φυλάει
και κουαλεί τα βάσανα και τις χαρές εμάι.
Ένα τσουκκάλι στο Θριασί, στο Πέι, στην Ασία
και έναν άλλο πλια παλιό στο Άρgος στητ Σαρία.
Εις τ’ Αποσκίνου, στις Χαλές, στις Λιθωνές, στο Κοίλιος,
στο Μοναστήρι, στο Μασγιά, στ’ Αργκόνι και στο Φίλιος.
Ένα τσουκάλι κείτεται χωσμένο μέσ’ στη σκόνη
κ’ ανερωτά, πού γιάησαν οι περασμένοι χρόνοι;
Εφύασικ και πήρασι μαντζί τωτ τους αθρώπους,
που ντζήσακ κ’ ενεθράφισαν σ’ αυτούς εά τους τόπους;
Εφύασι στους ουρανούς με τηφ φεγγαρολάψψη
και περιμένει να ’ρτουσι πάλ’ η φωτία ν’ άψει.
…
Όποιος προάλει και το βρει μηπ πάει και του ’γγίξει,
’αδ δεν ηξέει τηγ γλώτσα του κουβέντα να του ’ννοίξει,
για να του πει τα πρωτινά, τα περασμένα χρόνια,
σαπ παραμύθι απού ’λεεν ο πάππους εις στα ’γγόνια.
Και αδ δεν είναιν άξιος ν’ ακούσει «παραμύθια»…
κ’ ούτε φωτία του κεντά τα «ακρϊά» του στήθια,
να πορτατεί τοδ δρόμο του με τα ’ικά του μέτρα,
μέχρι να μάθει να μιλεί «ως εμιλεί η πέτρα»,
π’ αναστοράτε τα παλιά… κ’ απού ’χει αυτήτ την γνώση,
να τον αφήκει μοναχό τα λόγια της να νιώσει.
…
Εούλισεν το ούρομα, επέσατ τα σκιάκια
και χίλιες σκέψεις ήρτασι και θάμπωσατ τα μμάκια.
Εξόρισα και χάθηκα…, ’νέφφαλα με σκεπάσα(ν),
ανηουλά μας φύασι τα χρόνια και περάσα(ν).
Φθινόπωρο, 2016
Photo by Giorgos Nikolaou Kanakis
Photo by Giorgos Nikolaou Kanakis
Photo by Giorgos Nikolaou Kanakis
Photo by Giorgos Nikolaou Kanakis
Photo by Giorgos Nikolaou Kanakis
Photo by Giorgos Nikolaou Kanakis
Photo by Giorgos Nikolaou Kanakis
Από αυτό το πιάτο έτρωγα στην εφηβεία μου. Πήγα μετά από σαράντα χρόνια και το βρήκα όπως το βλέπετε. Κάπου εκεί δίπλα έχει και έναν σουγιά με τα αρχικά μου χαραγμένα. Καλό είναι όποιος περνάει και τα βλέπει να αφήνει τη μνήμη ζωντανή, [μιλάω γενικότερα] γιατί βλέπω μια τάση να λεηλατούνται τα μετοχόσπιτα από κάποιους χωρίς δεύτερη σκέψη…
