Αφιέρωμα στον μεγάλο αγωνιστή και ήρωα της Δημοκρατίας Ανδρέα Λεντάκη

Την Παρασκευή, 28 Απριλίου 2017 πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη Αίθουσα Εκδηλώσεων τ. Δημαρχείου Υμηττού, η εκδήλωση – αφιέρωμα στον μεγάλο αγωνιστή και ήρωα της Δημοκρατίας Ανδρέα Λεντάκη που διοργάνωσαν ο Δήμος Δάφνης-Υμηττού και το Ιδρυμα Πολιτισμού & Εκπαίδευσης “Ανδρέας Λεντάκης”

Χαιρετισμούς απεύθυναν: ο Δήμαρχος Δάφνης-Υμηττού Μιχαήλ Σταυριανουδάκης, , η Πρόεδρος του Ιδρύματος Πολιτισμού & Εκπαίδευσης «Ανδρέας Λεντάκης» Έφη Λεντάκη και ο Πρόεδρος Συλλόγου Απανταχού Καρπαθίων Ιωάννης Καραϊτιανός.

Μίλησαν:

Ο Ομότιμος. Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών, Μηνάς Αλεξιάδης, «Το συγγραφικό έργο του Ανδρέα Λεντάκη στις επιστήμες της Λαογραφίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας».
Ο Βασίλης Δημόπουλος τ. Αντιδήμαρχος Υμηττού, «Η συμβολή του Ανδρέα Λεντάκη στην Τοπική Αυτοδοιήκηση.».
Η Έφη Λεντάκη, Ψυχολόγος-Φιλόλογος, Ίδρυμα Πολιτισμού & Εκπ/σης ”Ανδρέας Λεντάκης”.
Ο Σήφης Μπουζάκης, Καθηγητής Παν/μίου Πατρών, Συγγραφέας του βιβλίου ”Ο Ανδρέας Λεντάκης (1935-1997) για την Παιδεία, την γλώσσα, την Νεολαία και τον Πολιτισμό».

Την εκδήλωση πλαισίωσαν
•Η Νατάσα Μποφίλιου που ερμήνευσε ”Τα τραγούδια του Ανδρέα ” του Μίκη Θεοδωράκη και
• Το μουσικοχορευτικό συγκρότημα του Ομίλου Καρπαθίων Νέων και του Ομίλου Νέων  Ολυμπιτών Καρπάθου που χόρεψαν χορούς της Καρπάθου.

Η πρόεδρος του ιδρύματος Πολιτισμού και Εκπαίδευσης “ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ” κ. Έφη Α. Λεντάκη

Λίγα λόγια για τον Ανδρέα Λεντάκη

Ο Ανδρέας Λεντάκης (1935-1997), ήταν βουλευτής, δήμαρχος του Υμηττού και συγγραφέας.

Γεννήθηκε το 1935 στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας.
 Καταγόταν από την Κάρπαθο. Ο πατέρας του, Βασίλης Λεντάκης, γεννήθηκε στην Όλυμπο Καρπάθου, μετανάστευσε, στις αρχές του 20ού αιώνα, στην Αιθιοπία και παντρεύτηκε, στην Αντίς Αμπέμπα, την Ευαγγελία Νουάρου, από τις Μενετές της Καρπάθου. Από το γάμο τους γεννιούνται δύο παιδιά, ο Μιχάλης και ο Ανδρέας.  Η μητέρα του πεθαίνει τρία χρόνια μετά τη γέννηση του.. Σε ηλικία εννέα χρόνων, ο Ανδρέας χάνει και τον πατέρα του, και τα δύο παιδιά αναλαμβάνει το ζεύγος Κουσουμπέση, που είναι η αδελφή της μητέρας τους, Ευδοκία, με το σύζυγό της, που τα μεγαλώνουν ως πραγματικοί γονείς.

Σπούδασε στο Αρχαιολογικό και Ιστορικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έγινε σύμβολο της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας χάρη στους αγώνες και την μαχητικότητα του.

Κατά την διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων εντάχθηκε στην ΕΔΑ, υπήρξε ηγετικό στέλεχος της ”Πανσπουδαστικής”, και της Νεολαίας Λαμπράκη.

Δικά του συνθήματα είναι το 1-1-4 και “15% προίκα στην Παιδεία και όχι στη Σοφία”, που σηματοδότησαν μια ολόκληρη εποχή.

Από την εκδήλωση στη μνήμη του αγωνιστή και ήρωα της Δημοκρατίας Ανδρέα Λεντάκη. Από αριστερά οι κ.κ. Πόπη Γ. Γεωργίου, ψυχολόγος και Επίτιμη Πρόεδρος του ΣΕΕΠΕΑ ΑΤΤΙΚΗΣ, Επίτιμο Μέλος του Ινστιτούτου Μελετών και Ερευνών Γενικής και Ειδικής Εκπαίδευσης (Ι.Μ.Ε.Γ.Ε.Ε.), η Άννα Βαγενά κ.α.

Για τους αγώνες του κατά της δικτατορίας συνελήφθη τον Οκτώβριο του 1967 και βασανίστηκε στην Ασφάλεια της οδού Μπουμπουλίνας. Για τα βασανιστήρια του έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης τα πασίγνωστα και χιλιοτραγουδισμένα Τραγούδια του Ανδρέα. ”Είμαστε δυο” (Είμαστε δυο είμαστε τρείς, είμαστε χίλιοι δεκατρείς….), ”Καιρός να δεις” (Σου είπαν ψέματα πολλά), ”Το σφαγείο” (…χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα, μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ, πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα ’μαστε παρέα τακ-τακ εσύ, τακ-τακ εγώ.), και το ”Είσαι Έλληνας”.

Παρέμεινε στη φυλακή και στην εξορία τέσσαρα χρόνια

Εξελέγη τρεις φορές (1978,1982 και 1986) δήμαρχος Υμηττού και βουλευτής από το 1989 μέχρι τον θάνατο του (1997) και κληροδότησε στο πανελλήνιο σημαντικούς θεσμούς τα ΚΑΠΗ το Θέατρο Βράχων ”Μελίνα Μερκούρη”, το Πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι κ.α.

Στην εκδήλωση που ήταν αφιερωμένη στον Ανδρέα Λεντάκη  την  Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010 στις Μενετές Καρπάθου, διαβάστηκε η ακόλουθη επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη:

“Γνώρισα τον Ανδρέα Λεντάκη στα 1963, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, όταν η ΕΔΑ τον πρότεινε για τη θέση του μέλους της πενταμελούς ηγετικής ομάδας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Από τότε και έως το 1967 ήμασταν αχώριστοι και μπορώ να πω ότι με κανέναν άλλον δεν ταίριαζαν τόσο πολύ οι ιδέες μας, τόσο για την τρέχουσα πολιτική όσο και για το όραμα της μελλοντικής Ελλάδας.

Μετά, στη Χούντα υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Πατριωτικού Αντιστασιακού Μετώπου, με αποτέλεσμα να βρεθούμε σε γειτονικά κελιά στο τέταρτο πάτωμα της Γενικής Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας κάτω από την φοβερή ταράτσα, όπου τον βασάνισαν. Από κείνη την περίοδο προέκυψε και το τακ-τακ  του τραγουδιού «Το σφαγείο», που μαζί με άλλα τρία δημιούργησαν τον κύκλο τραγουδιών «Τα τραγούδια του Ανδρέα», ένα ελάχιστο δείγμα της αγάπης και του θαυμασμού μου στο πρόσωπό του. Μετά από λίγο καιρό, τα 1969-70 βρεθήκαμε δεσμώτες στο στρατόπεδο Ωρωπού.

Στην Μεταπολίτευση, στα 1976, ιδρύσαμε μαζί το Κίνημα Πολιτισμού και Ειρήνης και αργότερα συμμετείχαμε στην ίδρυση της Νέας ΕΔΑ μαζί με τον Ηλία Ηλιού και τον Μανώλη Γλέζο. Μετά και μέσα στην δίνη των γεγονότων οι δρόμοι μας χώρισαν, πράγμα που το θεωρούσα και το θεωρώ ως ένα από τα πιο βαρειά πλήγματα στη ζωή μου. Η βασική Ιδέα που μας ένωνε ήταν οι απόψεις μας για τη συγκρότηση, τη λειτουργία και τον ρόλο του Μαζικού Κινήματος, που το θεωρούσαμε ως τον μοναδικό μοχλό στα χέρια του Λαού για να κατορθώσει να διαφεντεύει τη Μοίρα του και να γράψει Ιστορία. Ομολογώ ότι έναν τέτοιο σύντροφο με τέτοιες ταυτόσημες ιδέες δεν ξαναβρήκα ως τώρα και καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που διάλεξε ο Χάρος να μας τον πάρει στον ανθό της ηλικίας του…

Το μπαλέττο του Ομίλου Καρπαθίων Νέων

Ειδικά σήμερα η έλλειψή του για μένα είναι δραματική. Γιατί ομολογώ ότι μαζί θα ήμασταν σε θέση να προτείνουμε ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα για την έξοδό μας από την κρίση. Κάποτε, στα 1969, και όταν η νεολαία της ΕΔΑ είχε δεν είχε 2.000 μέλη, εμείς οι δυο βασικά (και στη συνέχεια μαζί με άλλους 5-6 συντρόφους) επεξεργαστήκαμε και θέσαμε σε εφαρμογή μια σειρά πολιτικές πρωτοβουλίες, που μέσα σε έξι μήνες ανέβασαν τη δύναμή μας σε 70.000 τακτικά μέλη και την επιρροή μας σε 300.000 νέους και νέες, όπως εξ άλλου το επιβεβαίωσαν και οι δύο γιγαντιαίες Μαραθώνιες πορείες στα 1964 και 1965 με ραχοκοκκαλιά τους Λαμπράκηδες.

Τελειώνοντας θα παραθέσω τους στίχους από τα δυο όχι τόσο γνωστά τραγούδια του κύκλου «Τα τραγούδια του Ανδρέα», που εκφράζουν πιστά την κοινή μας διαχρονική και προφητική θα ΄λεγα σκέψη. Αποτελούν και τα δυο πολιτικές πλατφόρμες, που αν τυχόν γίνονταν πράξεις, όχι μόνο δεν θα φτάναμε στο σημερινό κατάντημα που είναι το τέρμα μιας συνεχούς κατηφορικής πορείας αλλά αντίθετα η ζωή μας θα «τραβούσε την ανηφόρα», που θα μας έφτανε σε μιαν άλλη Ελλάδα αντάξια των παραδόσεων, των ονείρων και των αγώνων του μάρτυρα Λαού μας.

Σου είπαν ψέματα πολλά
ψέματα σήμερα σου λένε ξανά
ψέματα σου λένε οι εχθροί σου
μα κι οι φίλοι σου σού κρύβουν την αλήθεια.
Ψεύτικη δόξα σου τάζουν οι ψεύτες
μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν.
Πού πας με ψεύτικα όνειρα;
Καιρός να σταματήσεις
καιρός να τραγουδήσεις
καιρός κλάψεις και να πονέσεις
καιρός να δεις.

Αυτό που ήσουν κάποτε, θα γίνεις ξανά
πρέπει να γίνεις, πρέπει να κλάψεις.
Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος.
Η εκπόρθηση να φτάσει ως τις ρίζες των βουνών.
Είσαι Έλληνας! Είσαι Έλληνας!
Πίνεις την προδοσία με το γάλα
πίνεις την προδοσία με το κρασί.
Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος.
Πρέπει να γίνεις, πρέπει να γίνεις!
Αυτό που ήσουν κάποτε, θα γίνεις ξανά!”.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ