I wish to thank everyone who has expressed their love, sympathy and their prayers to me and my brothers family.
My heart is broken and a part of me has died along with my brother. At the same time I’m grateful to God for giving me a wonderful, kind and loving brother with whom I shared the joys and sorrows of life.
He loved his family, his children and grandchildren, and he loved me, Fay, Evie, Niko and little Fay equally.
NICK MPRAS
He had such great joy to see his grandchildren grow and he loved to hear about their accomplishments in school and athletics. They also loved him and will miss him profoundly.
He loved his son in law equally, and he would always be happy to see him and visit with him..
He had a special love for his son Emanuel who was his primary care provider, and he would often say “What did I ever do to deserve such a wonderful son”
We as a family tried to help out during the last months of his life, and my wife Fay was especially kind and helpful. Nick would often tell me how much he appreciated and loved Fay
He had great love for his church, and he especially loved chanting. He served for many years as head chanter at our Curch, St Katherine.
All the assistant chanters loved him as well, and I know how much they will miss him.
When Fr Costa came to the house to give him communion, he could barely talk, but he wanted us to know that he was at peace, that he was ready to surrender his soul to God, that he loved everyone, and that he knew how much we all loved him
At the hospice, a family friend and priest, Fr George visited him and stayed with him . He administered Holy communion. He was conscious and aware of everything. Fr George began chanting and Nick joined in the chanting as best he could. Later that evening he passed away. Now he will be chanting with the angels in heaven.
My beloved brother: How will I go by your house and not be able to come inside and visit with you?
How will I be able to celebrate the holidays without you? How will I be able to go and chant without you at my side? However, I couldn’t bear seeing you in pain: and I know you are in Gods embrace. But I don’t know how and when my heart will begin to mend.
I know I have Emanuel and his fiancé, and Anna and her family that will remind me of you. And I have a lifetime of memories with you to help me cope.
But you left us too early, and I feel all alone. My grief is overwhelming, and I can’t keep my tears from flowing day and night.
I miss you: I love you
Your brother
========================
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους εξέφρασαν την αγάπη, την συμπάθεια και τις προσευχές τους σε εμένα και την οικογένεια του αδελφών μου.
Η καρδιά μου είναι ραγισμένη και ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει πεθάνει μαζί με τον αδερφό μου. Ταυτόχρονα, είμαι ευγνώμων στον Θεό που μου έδωσε έναν υπέροχο, ευγενικό και στοργικό αδελφό με τον οποίο μοιράστηκα τις χαρές και τις λύπες της ζωής.
Αγαπούσε την οικογένεια του, τα παιδιά και τα εγγόνια του και αγαπούσε εμένα, τη Φαίη, την Εύη, τον Νίκο και τη μικρή Φαίη εξίσου.
Είχε τόσο μεγάλη χαρά να βλέπει τα εγγόνια του να μεγαλώνουν και του άρεσε να ακούει για τα επιτεύγματα τους στο σχολείο και στον στίβο. Τον αγαπούσαν επίσης και θα τους λείψει πολύ.
Αγαπούσε εξίσου τον γαμπρό του και θα χαιρόταν πάντα να τον βλέπει και να τον επισκέπτεται..
Έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για τον γιο του Μανώλη που ήταν ο πάροχος της κύριας φροντίδας του και έλεγε συχνά «Τι έκανα για να αξίζω έναν τόσο υπέροχο γιο».
Εμείς ως οικογένεια προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε τους τελευταίους μήνες της ζωής του και η γυναίκα μου η Φαίη ήταν ιδιαίτερα ευγενική και εξυπηρετική. Ο Νικος μου έλεγε συχνά πόσο εκτιμούσε και αγαπούσε τη Φαίη.
Έτρεφε μεγάλη αγάπη για την εκκλησία του, και του άρεσε ιδιαίτερα η ψαλμωδία. Υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως αρχιψάλτης στην Εκκλησία μας, την Αγία Αικατερίνη.
Και όλοι οι βοηθοί ψάλτες τον αγαπούσαν και ξέρω πόσο θα τους λείψει.
Όταν ο π. Κώστας ήρθε στο σπίτι για να τον κοινωνήσει, μετά βίας μπορούσε να μιλήσει, αλλά ήθελε να μάθουμε ότι ήταν ήσυχος, ότι ήταν έτοιμος να παραδώσει την ψυχή του στον Θεό, ότι αγαπούσε τους πάντες και ότι ήξερε πώς πολύ τον αγαπούσαμε όλοι.
Στον ξενώνα, ένας οικογενειακός φίλος και ιερέας, ο π. Γεώργιος τον επισκέφτηκε και έμεινε μαζί του. Κοινωνούσε. Είχε συνείδηση και επίγνωση των πάντων. Ο π. Γεώργιος άρχισε να ψάλλει και ο Νικ συμμετείχε στην ψαλμωδία όσο καλύτερα μπορούσε.
Αργότερα το ίδιο βράδυ πέθανε. Τώρα θα ψάλλει με τους αγγέλους στον ουρανό.
Αγαπημένε μου αδελφέ: Πώς θα περάσω από το σπίτι σου και δεν θα μπορέσω να μπω μέσα και να σε επισκεφτώ;
Πώς θα μπορέσω να γιορτάσω τις γιορτές χωρίς εσένα; Πώς θα μπορέσω να πάω να ψάλλω χωρίς εσένα στο πλευρό μου; Ωστόσο, δεν άντεχα να σε βλέπω να πονάς: και ξέρω ότι είσαι στην αγκαλιά του Θεού. Αλλά δεν ξέρω πώς και πότε θα αρχίσει να φτιάχνεται η καρδιά μου.
Ξέρω ότι έχω τον Μανώλη και την αρραβωνιαστικιά του και την Άννα και την οικογένεια της που θα μου θυμίζουν εσένα.
Έχω μια ζωή αναμνήσεις μαζί σου για να με βοηθήσεις να αντεπεξέλθω.
Αλλά μας άφησες πολύ νωρίς, και νιώθω μόνος. Η θλίψη μου είναι συντριπτική και δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα μου να κυλούν μέρα και νύχτα.
Μου λείπεις, σε αγαπώ.
O Αδελφός σου
