ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλες τις ΜΑΝΟΥΛΕΣ , όπου κι αν βρίσκονται …
Μάνα εσύ’ σαι η ντζωή … η ανάσα κι η γαλήνη…
σαν “φύεις…” κανένας δεν μπορεί , τον πόνο ν’ απαλύνει…
Λέουσι πώς είναι γιατρός, ο “Πανδαμάτωρ Χρόνος…”
μμα στην δική σου αθθιολή … πάντα θεριεύγκει ο πόνος …
**********************************************
Μάνα εσύ’ σαι στην ντζωή, τ’απάνεμο λιμάνι…
μά και τό φώς των αστεριών , σαν πέσει το ντζιντάνι…
Μάνα εσύ ‘σαι στην ντζωή , η ελπίδα και το θάρρος…
στο τρίστρατο η συμβουλή… και του Τριστόμου ο Φάρος …
Μάνα εσύ’ σαι η “νοητή πουντάριαση…” στην στράτα…
εσύ το “μέτρον άριστον”, τά λόγια τά σταράτα…
Μάνα εσύ’ σαι της αυγκής , η πρώτη Ηλιαχτίδα…
το “πέτρινο απόσκιασμα… “, μέσα στην καταιγίδα…
Μάνα εσύ’ σαι τ’ άλοτρο… π’ ανθθοφορεί το χώμα…
εσύ’ σαι και ο Άγγελος…στού πόνου μας το στρώμα…
Εσύ στο κάθε “σκόνταμα… “, “σήκου και έ πατσέρει…”
το χάδεμα στην λαομά …τον πόνο απού κατσέρει…
Εσύ ‘σαι ο “ντζαουριανός “, ωσάν φυσά ο Γραίος…
και το φιλί στον αθλητή , σαν έρτει τελευταίος…
Μάνα εσύ’ σαι η καρντιά…και της καρντιάς οι χτύποι…
εσύ’ σαι και το άρνεμα…στο κλάμα και στην λύπη…
Μάνα εσύ’ σαι στην ντζωή , ο μόνος καλλιτέχνης…
εσύ κι η ψιλοβελονιά…σε κάθε έργκο τέχνης…
Μάνα εσύ’ σαι η διαφορά …μές στήν ντζωή το κάλλος…
ευλογημένη απ’ τον Θεό , όσο κανένας άλλος !!!
Εσύ ‘σαι το ψιλόβροχο* , ωσάν φυσούν ανέμοι…
κι ο πιο χαρούμενος σκοπός … ωσάν γυρίντζει ‘ Ανέμη…
Μάνα εσύ’ σαι τις νυχτιές , το πιο λαμπρό αστέρι…
εσύ κι η πιο γλυκιά μορφή , σ’ αμέτρητο ασκέρι…
Εσύ ‘ σαι το δροσάερο …στού “Μάη” το λιοπύρι…
εσύ το φώς της χαραμάς… από το παραθύρι…
της κουκκουβάγιας η λαλιά … στ΄ατέλειωτα ξενύχτια…
Εσύ’ σαι η αναπνοή…εσύ και τ’ οξυγόνο…
σκορπάς του κόσμου τις χαρές , με μνιά ματιά σου μόνο…
Μάνα εσύ ‘σαι του οσκού , η πλουμιστή οξέα…
και η ανείπωτη χαρά , της σκίας στην οφλέα…
Εσύ΄σαι η παρηγοριά , για κάθε πονεμένο…
η Ιθάκη… η παντοτινή … για τον ξενητεμένο…
Μάνα εσύ’ σαι στην ντζωή , το Άλφα και τ’ Ωμέγα…
το βάλσαμο στη ξενιτιά , η ΑΛΗΘΕΙΑ μές στο ψέμα ...
***********************************************
Η πρώτη λέξη είσαι εσύ … Μάνα κι η τελευταία…
σαν “ανατέλλει..” η ντζωή , σαν πέφτει η “αυλαία…”
Εσύ’ σαι η σκέψη η φωτεινή , πρίν την “Μεγάλη Πύλη…”
η φλόγα η αιώνια… π’ ανάβει το καντήλι…
Λέουσι πώς είναι γιατρός, ο Πανδαμάτωρ χρόνος…
Στην ΙΕΡΗ μνήμη της Μάνας…
και της δικής σας……και της δικής μας… …Ολονών…
οικ. Μακρυμανώλη…
Μάης 2016 μ.Χ
