Για τον Ήρωα της καρδιάς μας τον Πατέρα μας Μιχάλη Ιω. Κωνσταντινίδη
Δίστιχα που αντάλλαζε ο Πατέρας μας ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΩ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ με την Μητέρα μου, Γιαγιά μου Παπαδιά κατά την διάρκεια της άδικης φυλάκισης του…
Η φυλάκιση του προέκυψε όταν κατά την διάρκεια της κατοχής, έστειλε γράμμα στον Πατέρα του και Παππού μου Παπά-Γιάννη ο οποίος ευρίσκετο τότε εξόριστος ως δάσκαλος στη Ρουμανία,και έγραφε “ότι είχαν έρθει 5000 Ιταλοί και αν ερχόντουσαν άλλοι τόσοι θα τους έτρωγαν τους Καρπάθιους”.
Ο πατέρας λοιπόν της οικογένειας είναι πολύ μακριά και ο προστάτης πρωτογιός φυλακίζεται.
Να λοιπόν τι γράφει ο πατέρας μου από την φυλακή:
Ω Άγιε Κωνσταντίνε μου και εσύ Αγία Ελένη
γιατρέψετε μου την καρδιά που είναι βασανισμένη.
Γράφω με πόνο στην καρδιά και ζάλη στο κεφάλι
που σκέπτομαι ο άτυχος της θέσης μου το χάλι.
Λέρωσα την διαγωγή όχι από ατιμία
μα ένα γράμμα που ‘πεσε εις την λογοκρισία.
Τρεις χρόνους με δικάσανε και μέρες (ει)κοσιμία
κι ακόμα μήνες τέσσερις χωρίς καμιά αιτία.
Δεν το περίμενα ποτέ στην φυλακή να πέσω
και του πατρός μου τ όνομα αδίκως να εκθέσω.
Εις το σαράντα εικοσιμιά Ιούνιο τον μήνα
εγνώρισα ο δυστυχής βάσανα, πίκρες, πείνα.
Τα έχτιζα χαλάσανε οι κόποι μου χαθήκαν
τα που θεμέλιωνα στη γη, εξεθεμελιωθήκαν.
Τα νιάτα μου βαρέθηκα δεν είναι πια για μένα
αφού τα ζω στη φυλακή κι είναι βασανισμένα.
Τις μέρες μου όλες τις περνώ σκληρά με ασιτία
μέσα στη μαύρη φυλακή χωρίς καμιά αιτία.
Στην Παναγία τάζω εγώ και σ όλους τους Αγίους
να σώσουν το κορμάκι μου π ‘αυτούς τους τρισαθλίους.
Κάνω μεγάλη υπομονή τουλάχιστον να ζήσω
να κάνω οικογένεια παιδιά να αποκτήσω.
Απαντά η μάνα του, γιαγιά μου Παπαδιά
Θα ‘θελα Μιχαλάκη μου να μη στενοχωράσαι
και ξέγνοιαστος καμάρι μου να πέφτεις να κοιμάσαι.
Χαρά μεγάλη θα γενεί σαν έρθεις Μιχαλάκη
και σαν σε δουν τα μάτια μου απέξω στο σοκάκι.
Η ελευθερία θα σου δοθεί χαρά θα γίνει η λύπη
Μιχάλη μου σαν ξαναρθείς μες το δικό μας σπίτι.
Παρακαλάω τον Θεό γιε μου για το όνομά σου
για να σε φέρει γρήγορα στα αδέρφια τα δικά σου.
Ήθελα να ήταν δυνατό να ακούεις με τα αυτιά σου
πόσες φορές Μιχάλη μου φωνάζω το όνομά σου.
Πιο εύκολο μου φαίνεται τον ποταμό να αδειάσω
και να ποτίζω τα βουνά παρά να σε ξεχάσω.
Ποιό εύκολο μου φαίνεται την θάλασσα να αδειάσω
και να την ρίξω στην στεριά παρά να σε ξεχάσω…
Με την ευκαιρία του εορτασμού από τον Σύλλογο Απ. Μενετιτιατών της 72 επετείου της 5ης Οκτωβρίου 1944 θα προσθέσω λίγες δικές μου μαντινάδες:
Δεν είμαι εγώ ιστορικός μα ξέρω να διαβάζω
και για ανθρώπους σας μιλώ σήμερα που θαυμάζω.
Η σκέψη πήγε όλων μας δεκάδες χρόνια πίσω
σε ανθρώπους που μας γέννησαν μου έρχεται να δακρύσω.
Σε ανθρώπους υπερήφανους με ιδανικά και αξίες
που πάλεψαν για λευτεριά και κάνανε θυσίες.
Ολα αυτά τα ακούσματα εις τα αυτιά μου εφτάσαν
όταν εγώ μεγάλωνα παιδί εις την Αρκάσα.
Δεν ήθελαν με τίποτα να ζούνε σκλαβωμένοι
και ακούσατε τι κάνανε αυτοί οι ανδρειωμένοι.
Να τους τιμούμε πάντοτε να ‘μαστε αγαπημένοι
και θά ‘ναι η ψυχούλα τους για πάντα αναπαυμένη!
Έχουνε μάτια οι ψυχές έχουν κι αυτιά κι ακούνε
και συμμετέχουν και αυτές όταν γι αυτές μιλούμε.
Ντίνος Μιχ. Κωνσταντινίδης
