Αστροπελέκι έπεσε και μαύρη καταιγίδα,
και σ’ άρπαξε αγάπη μου μοναδική μου ελπίδα.
+ΜΑΝΟΣ ΜΙΧ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
Πόνο μεγάλο μ’ άφησες βαθιά μες στην ψυχή μου,
που έφυγες ξαφνικά, λατρεία μου, ψυχή μου.
Εξήντα χρόνια ζήσαμε μαζί αγαπημένα,
που ήμουνα στα χέρια σου βασίλισσα για σένα.
Καλοσυνάτε άντρα μου με την χρυσή καρδιά σου,
με το γλυκό χαμόγελο και με την λεβεντιά σου.
Ποτέ σου δε μου χάλασες ΜΑΝΟ μου το χατήρι,
και ξαφνικά με ποτίσεις το πιο πικρό ποτήρι.
Δεν ήτανε η ώρα σου, να έρθει το φευγιό σου,
να καμαρώσεις έπρεπε τον γλυκοέγγονο σου.
Να βλέπεις τις πρόοδους του, τα προτερήματα του,
και να φιλήσεις σύντομα τα χρυσοστέφανα του.
Το όνομα σου το χρυσό αυτός θα συνεχίσει,
θα το κρατήσει υψηλά, αιώνια θα ζήσει
Και την μικρή Εριέττα μας που τόσο αγαπούσες,
δεν πρόλαβες να την χαρείς και την αναζητούσες.
Θα πας να βρεις τα αδέλφια και τους καλούς γονείς σου,
τη μάνα και πατέρα μου, φίλους και συγγενείς σου.
Κοιμήσου να ξεκουραστείς εις του Χριστού την βάντα,
και μέχρι να ‘μαι στη ζωή θα σε θυμάμαι πάντα.
Δεν σε ξεχνώ εγώ ποτέ, θα είσαι στην καρδιά μας,
μαζί με τα εγγόνια μας και τα καλά παιδιά μας.
Στου Παραδείσου τις δροσιές να αναπαυθεί η ψυχή σου,
και να γενεί ανάλαφρο το χώμα στο κορμί σου.
Η πικραμένη σύζυγος Εριέττα
