Ήταν και ο Νικήτας Διακόπουλος ένας από την γενιά τη δική μας, που σιγά σιγά λιγοστεύει και αραιώνει. Ήταν από την γενιά, που έζησε το κλείσιμο των Ελληνικών σχολείων από τους Ιταλούς και γνώρισε από κοντά τους θανάτους και τις καταστροφές που προκάλεσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στην Κάρπαθο. Ήταν όμως και από την γενιά που είδε την λευτεριά να αγκαλιάζει την Κάρπαθο και να ενσωματώνεται με την Μητέρα Ελλάδα. Ήταν ακόμη από την ίδια γενιά, που ύστερα από τόσους αγώνες και κακουχίες, αντιμετώπισε με αισιοδοξία το μέλλον και με πολλούς κόπους και σκληρή δουλειά μεγαλούργησε.
Τον αείμνηστο Νικήτα γνώρισα, από κοντά, στα Γυμνασιακά μας χρόνια στο Γυμνάσιο του Απερίου. Ήταν από τους πιό επιμελείς μαθητές και διακρινόταν, ιδιαίτερα, στα μαθηματικά και στις φυσικές επιστήμες. Γιαυτό και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου φοίτησε με επιτυχία στο Φαρμακευτικό τμήμα και συνέχισε την επιστημονική καριέρια στην Ρόδο, όπου άνοιξε φαρμακειό, με ήθος και συνέπεια.
Εκτός από την επιστήμη του ο Νικήτας διακρίθηκε και στον αθλητισμό, υπήρξε από τα βασικά στελέχη της ποδοσφαιρικής ομάδας του Πρωτέα και του Γυμνασίου. Με τον Νικήτα αγωνιστήκαμε ως αντίπαλοι και ως συναγωνιστές, και στις δύο περιπτώσεις διακρινόταν για τις ικανότητες του αλλά και για το ήθος του. Θυμάμαι, όταν το 1953, η ομάδα του Γυμνασίου Καρπάθου αγωνίστηκε στο γήπεδο του Διαγόρα στη Ρόδο με αντίπαλο την ομάδα του Βενετοκλείου, ο Νικήτας υπήρξε ο στυλοβάτης της άμυνας της ομάδας μας. Εκτός από το ποδόσφαιρο ο Νικήτας διακρίθηκε και στον κλασικό αθλητισμό. Στους Πανδωδεκανησιακούς αγώνες τις ίδιας χρονιάς (1953), ο Νικήτας κατέλαβε την δεύτερη θέση στην δισκοβολία.
Αξιόλογη υπήρξε η αφοσίωση και προσφορά του Νικήτα στα πολιτιστικά. Θυμάμαι το Χαζαλέξη (αδελφός της γιαγιάς μου Βαγγέλας Αλεξιάδη), που γέρος πιά, όταν έβλεπε τον Νικήτα να χορεύει στον κάβο Καρπάθικο να θαυμάζει και να σχολιάζει το “κοντοκάησμα του Νικήτα”.
Αείμνηστε Νικήτα, η μνήμη σου θα είναι αιωνία.
Μανώλης Κασσώτης
