Δυο αιώνες πρέπει να πάμε πίσω, στα χρόνια της Ελληνικής Επανάσταση του 1821, για να βρούμε τις ρίζες του Γιώργου Χαζαλέξη Αλεξιάδη.
Αλεξάκης
Όταν ξεσηκώθηκε η Κρήτη, μαζί με όλη την Ελλάδα, στην Επανάσταση του 1821, ο Νικόλας Αλεξάκης πήρε τα παλληκάρια του και βγήκε στο βουνό να πολεμήσει τους Τούρκους. Έκαμε μεγάλες ζημιές στον εχθρό αλλά είχε κι αυτός μεγάλες απώλειες. Σε μια μάχη σκοτώθηκε ο ίδιος και τα παιδιά του, που πολεμούσαν μαζί του. Γλύτωσε μόνο ο αδελφός του ο Ανάσταρος, που μετά από πολλές περιπέτειες έφτασε στην Κάρπαθο.
Από τον αφανισμό της φαμίλιας του Αλεξάκη γλύτωσε ο δεκάχρονος γιός του Αλέξης, που λόγω της ηλικίας του δεν ακολούθησε τον πατέρα του στο βουνό. Τον έκρυψαν και τον προστάτευσαν οι συγγενείς του και, το 1827, όταν βρέθηκε η κατάλληλη ευκαιρία τον φυγάδευαν στην Κάρπαθο, κοντά στο θείο του Ανάσταρο. Αργότερα, με την βοήθεια των συγγενών του, πούλησε ότι διασώθηκε από την περιουσία του πατέρα του και με τις εισπράξεις αγόρασε μεγάλες κτηματικές περιουσίες στην Κάρπαθο κι έγινε κανακάρης.
Το 1840 παντρεύτηκε τη Ζωή του Γιάννη του Πυλιάτη, μια από τις μεγάλες κανακαρές του Απερίου. Το σπίτι τους βρισκόταν στην συνοικία των Λώρων, μερικά μέτρα πιο κάτω από το εκκλησάκι της Μισοσπορίτισας, και ήταν γνωστό σε μας τα παιδιά ως το “κατέλειμα” της Ζώκλας τ’ Αλεξάκη.
Ματζάκης
Ο Μανώλης Γιάννη Ματζάκης είχε την καταγωγή του από την Μάνη και μαζί με τον πατέρα του πήρε μέρος στην Επανάσταση του 1821. Αργότερα, το 1847, το Υπουργείο Στρατιωτικών, με εντολή του βασιλιά Όθωνα, του απένειμε χάλκινο αριστείο και σχετικό δίπλωμα για την συμμετοχή του στον υπέρ της ανεξαρτησίας της Ελλάδος αγώνα.
Μετά την Επανάσταση ο Μανώλης Ματζάκης ήλθε στην Κάρπαθο, όπου παντρεύτηκε την Ερνιά Χαζημανώλη μια από τις πρωτοκανακαρές του Απερίου. Στην Κάρπαθο το επίθετο του έγινε Ματσάκης και, αν και αρκετά εύπορος, εξασκούσε το επάγγελμα του επιπλοποιού. Αυτός έφτιαξε το τέμπλο του Μητροπολητικού ναού του Απερίου και το τέμπλο του Αγίου Σπυρίδωνα στη Κάσο.
Ο Νικολής και η Ζωή
Το 1875 ο πρωτογιός του Αλέξη Αλεξάκη Νικολής, παντρεύτηκε τη πρωτοκόρη του Μανώλη Ματσάκη Ζωή. Με τον γάμο τους ενώθηκαν δυο μεγάλες οικογένειες και περιουσίες και για αρκετά χρόνια, στους φορολογικούς καταλόγους του Απερίου, ο Νικολής τ’ Αλεξάκη είναι από τους υψηλότερους φορολογούμενους του Απερίου. Εγγονός αυτών και μάλιστα ο τελευταίος επιζών υπήρξε ο αείμνηστος Γιώργος, και επειδή ο πατέρας πήγε στους Αγίους Τόπου και βαπτίστηκε στον Ιορδάνη έγινε Χαζαλέξης, με το ίδιο όνομα έγινε γνωστός και ο γιός του.
Δύσκολα χρόνια
Ο αείμνηστος έζησε στα Δωδεκάνησα τα χρόνια της Ιταλοκρατίας και του Βου Παγκοσμίου Πολέμου και γνώρισε από κοντά πιέσεις, κακουχίες, καταστροφές και θανάτους, που δεν τον λύγισαν αλλά τον έκαμαν πιο δυνατό να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και να πετύχει στη ζωή του. Έξυπνος και δραστήριος έγινε πρακτικός μηχανικός και για μερικά χρόνια υπηρέτησε ως μηχανικός στον «Ταξιάρχη» των αδελφών Φελουζή που κρατούσε τη γραμμή Καρπάθου-Πειραιά. Αργότερα υπηρέτησε σε ποντοπόρα ελληνικά πλοία.
Στην Αμερική
Το 1955 ένωσε την ζωή του με την Ιωάννα Αντιμισιάρη και εγκαταστάθηκε στην Αμερική. Πρώτα πήγε στο Wheeling WV, όπου έμενε η οικογένεια της γυναίκας του, και αργότερα στο Σικάγο. Τελικά κατέληξε στο New Jersey, όταν άρχισε να δημιουργείτε η εκεί μεγάλη Καρπαθιακή παροικία.
Στα εστιατόρια
Στο New Jersey επιδόθηκε με μεγάλη επιτυχία στις επιχειρήσεις εστιατορίων. Άρχισε με το Clifton Diner στο Clifton NJ και στην συνέχεια με το Wayside Diner στο Fairlawn NJ, το Coolidge Diner στο Pompton NJ, το Pompton Queen Diner στο Pompton NJ και το Princes Diner στο Wayne NJ. Τα πρώτα Diners ήταν μεταχειρισμένα με συνεταίρους και τα επόμενα νεοκατασκευασμένα και ιδιόκτητα.
Στους συλλόγους
Δεν ήταν μόνο αυτός κοινωνικός και φιλάνθρωπος αλλά και η γυναίκα του, που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει σε οικογενειακό περιβάλλον που ήταν αναμεμιγμένο σε συλλόγους και εκκλησίες. Από την αρχή αναμείχθηκε στα συλλογικά και υπηρέτησε πρόεδρος της «Ομόνοιας» Απεριτών. Υπήρξε θερμός υποστηρικτής της Καρπαθιακής Ομοσπονδίας και του Παγκαρπαθιακού Ιδρύματος. Αυτός και η γυναίκα του υπήρξαν από τα πρώτα δέκα μέλη του Ιδρύματος και με την μεγάλη δωρεά τους προς το Ίδρυμα, ανακηρύχθηκαν μεγάλοι ευεργέτες του. Επίσης, μετά τον θάνατο της γυναίκας του, καθιέρωσε υποτροφία που κάθε χρόνο απονέμει το Ίδρυμα στη μνήμη της.
Ο αείμνηστος, όπως και η σύζυγος του διακρίνονταν για την γενναιοδωρία τους. Δεκάδες φορές, μέσω των συλλόγων μας, πέρασα από τις επιχειρήσεις και το σπίτι του ζητώντας την συνδρομή του, η πόρτα και το πορτοφόλι του ήταν πάντα ανοικτά. Πάντοτε ανταποκρινόταν με την γενναιόδωρη προσφορά στην έκδοση των βιβλίων μου. Πολλές φορές με ρωτούσε «Πότε θα βγάλεις το επόμενο βιβλίο», για να προσφέρει τη συνδρομή του.
Από το γάμο του με την αείμνηστη Ιωάννα απόκτησαν μια κόρη την Ελπίδα, που με τον γάμο της με τον δικηγόρο Γιάννη Σταματιάδη τους χάρισαν δυο αξιολάτρευτα εγγόνια. Η Ελπίδα περίβαλε τον πατέρα της με αξιοθαύμαστη αγάπη και φροντίδα. Πάντοτε μου έκανε εντύπωση όταν αναφερόταν στην «Κόρη» μου πόση σιγουριά ένιωθε.
Αείμνηστε και αλησμόνητε εξάδελφε. Έφυγες για το αιώνιο ταξίδι αλλά άφησες πίσω σου, για να σε θυμούνται και να παραδειγματίζονται οι επόμενες γενεές, το επαγγελματικό, συλλογικό και φιλανθρωπικό σου έργο και πάνω απ’ όλα την αγάπη σου για τον συνάνθρωπο σου. Καλό σου ταξίδι.
Μανώλης Κασσώτης