Πέρα απ’ όσα έχω εκθέσει για “τα 4 καταρρέοντα νησιά εμπροσθοφυλακής με τα ορφανά χωριά τους”, για να μη θεωρηθεί ότι εγώ τα λέω και τα ακούω μόνος μου ή ότι είμαι ο μοναδικός “κολλημένος” μαζί τους λόγω γεννησιμιού μου, θα παραθέσω, λοιπόν, από τις πολλές, δύο επίσημες απόψεις από διακεκριμένους ΑΣΤΟΥΣ συγγραφείς και επιστήμονες, όπως ο μεν κ. Χρήστος Γιανναράς στην “Επιφυλλίδα” του στην “Κυριακάτικη Καθημερινή” της 25ης 2019, (η όσμοση των αναθυμιάσεων των ημιθανών χωριών-νησιών φαίνεται να είναι πολύ δυνατή και γι’ αυτό έχει φτάσει πολύ ψηλά, πολύ μακριά, πάλι καλά)..
Γράφει, λοιπόν, παραστατικά: “Για να αναστηθεί η προ πολλού ΠΕΘΑΜΕΝΗ κοινότητα του χωριού. χρειάζονται μέτρα που θα κάνουν ζηλευτή τη ζωή στο χωριό, έμμεσα μέτρα, για να αποδώσουν μακροπρόθεσμα: “Αποκέντρωση” σημαίνει πολιτικά, ότι “φυτεύεις” στο σχολείο, στην Υγεία, στην οργάνωση και προώθηση της παραγωγής, στην λειτουργία των τραπεζών, στα δίκτυα συγκοινωνιών. Το χωριό, η κοινότητα θα “βλαστήσει” ζωή, αν η πολιτική προσφέρει τις δυνατότητες απεξάρτησης από τον ζυγό της τυχαρπαγής και φτηνιάρικου παρασιτισμού στις απάνθρωπες μεγαλουπόλεις.
Άλλη εφιαλτική απειλή ιστορικής εξαφάνισης του Ελληνισμού, γνωστή, πολυσυζητημένη και προκλητικά απολέμητη: το δημογραφικό. (ο Πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης προσπαθεί να πιάσει τουλάχιστον αυτό το θεριό της υπογεννητικότητας από τα κέρατα με παροχές σε νεογέννητα και πολύτεκνους..)” και συνεχίζει:
“Όταν σε ένα κράτος με εννέα, περίπου, εκατ. πληθυσμό τα 4,5 εκατ. κατοικούν στην πρωτεύουσα, και 1 εκατ. στην (παρηγορητικώς) “συμπρωτεύουσα” Θεσσαλονίκη, αυτό το κράτος, “ορθολογικά,” και εκ των πραγμάτων, είναι αδύνατον να υπάρχει ιστορικά.”
Δηλ. αποτυπώνει με τον πιο γραφυρό, μεστό αλλά σκληρό τρόπο την πλήρη του απαισιοδοξία (“πεθαμένη κοινότητα χωριό” ή “είναι αδύνατον να υπάρχει ιστορικά”), τις αντιξοότητες και τις λύσεις για τα 6.000 χωριά και ασφαλέστατα πολλαπλάσια χειρότερα για την νησιωτική χώρα. παρότι παραμένουν στυλοβάτες του τουρισμού, της βαριά μας βιομηχανίας, σύμφωνα με τις στατιστικές τα έσοδα κατά 70% εισρέουν στον κρατικό κορβανά, τα υπόλοιπα 30% από την ηπειρωτική χώρα.
Και που νά ξερε ο διανοούμενος συγγραφέας, ότι παρότι τα 4 ακραία νησιά ολόκληρης της Δύσης παρέχουν αυτά τα κολοσσιαία ανταλλάγματα, επί πλέον και οι τουρκικοί κανονιοφόροι “πυροβολούν” προ των πυλών και τα μαχητικά τους “βουϊζουν” σαν “τις αγριεμένες μέλισσες που εφορμούν να ρίξουν τα κεντριά τους” και “βομβαρδίζουν υπερηχητικά δεκαετίες τώρα πάνω από τα κεφάλια μας προσπαθώντας να μας εκφοβίζουν-ρίχνουν ψυχολογικά”.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μας τρομάζουν.
Δεν υποκύψαμε σε έξι αιώνες σκληρούς κατακτητές και χωρίς “Συμμαχίες” τύπου Ναυμαχίες Ναυαρίνου από ρωσοαγγλογάλλους. δηλ. σηκώσαμε μόνοι μας, πρώτοι απ’ όλους, την Σημαία της Επανάστασης την 5η Οκτωβρίου, 1944, στην Αγία Λαύρα της Καρπάθου, τις Μενετές. (Δυστυχώς για τους όψιμους επαναστάτες – τοπικιστές Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ πάντα υπάρχει μόνο μία, εκεί που πρωτοαναύει η σπίθα της κάθε Επανάστασης και πρώτιστα φυσιολογικά εκεί όπου υφίσταντο τα περισσότερα καθημερινά δεινά οι κάτοικοι από τους κατακτητές των πολυπληθών βάσεων γύρω από τα υψώματα των Μενετών και του παλαιού Αεροδρομίου. Και οι δύο Πρόεδροι της Δημοκρατίας και η Ελληνική Δημοκρατία αναγνώρισαν ΑΥΤΟ το αυτονόητο και την επισημοποίησαν οι μεν με τις παρουσίες τους η δε με νόμο.)
Η δε Κάσος έχει ήδη χριστεί επίσημα “ηρωϊκό νησί”, αυτό που της αξίζει, για το μοναδικό της “ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ”.
Εξ άλλου, ένα από τα πιο μικρά νησιά της ελληνικής επικράτειας, στην άκρη του πουθενά, μπόρεσε με ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ να αποκτήσει στόλο-φόβητρο για τους τουρκοαιγύπτιους και να ανδρώσει πλειάδα διεθνών εφοπλιστών και τώρα αφήνεται μόνο του να ψυχορραγεί γενικά.
Όσο για την Γαύδο άλλο τόσο και για το Καστελλόριζο δεν χρειάζονται συστάσεις, έχουνε μπουχτίσει από αέναους εισβολείς αλλά πάντα γεννούσαν ξακουστούς πολεμιστές, που δεν υπέκυπταν.
Άρα, τα 4 νησιά μας, έστω με αυτά τα ελάχιστα, επί πλέον, αποδεικνύουν διαχρονικά με τις απαράμιλλες ιστορικές τους διαδρομές, ότι δεν είναι του σωρού, όποια-όποια.. κι αν στις “μαύρες μέρες της δουλείας και στους απελευθερωτικούς αγώνες” μπόρεσαν να βρίσκονται μπροστάρηδες, πολύ ψηλά σημαίνει ότι αν υπάρξουν ξανά κάποιες σοβαρές προϋποθέσεις ακαπέλωτης, αγνής αυτοδιοίκησής τους, κ.τ.λ., μπορούν να επανέλθουν, αν όχι, στις παλαιές τους δόξες.
Η δε Σταυρούλα-Βίλλυ Φωτοπούλου, Διευθύντρια Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, με αφορμή την εγγραφή του Καρπάθικου Γλεντιού στο Εθνικό Ευρετήριο και στον Διεθνή Κατάλογο της UNESCO, πρόσφατα, τον ίδιο μήνα στην έγκυρη “Κυριακάτικη Καθημερινή” μας διαμηνύει: “Κυρίαρχο λόγο εγγραφής ενός στοιχείου στον Εθνικό Κατάλογο έχουν τα μέλη της κοινότητας τα οποία προτείνουν την καταγραφή εκείνου που θεωρούν, ότι αποτελεί κομμάτι της ταυτότητάς τους.
Η ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΫΛΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
Το Καρπάθικο Γλέντι θέλησαν να το διαφυλάξουν ομάδες της Καρπάθου, αλλά και της Διασποράς, κυρίως από την Αυστραλία και την Αμερική.”.
Οι δύο σημαίνουσες διαπιστώσεις, οσονούπω περιγράφουν και στηρίζουν την ωμή πραγματικότητα, σαν να την ζούνε οι ίδιοι και σαν νησιώτες και σαν χωριανοί.
Εδώ, πρέπει να ξεκαθαριστεί, όταν αναφερόμαστε περί αποψίλωσης των χωριών, ασφαλώς εννοούμε “αποψίλωση” διαφοροτρόπως και για τις 4 έδρες-δήμους-πρωτεύουσες των 4 νησιών.
Διότι, όπως προαναφέρθηκε, δυστυχώς, έχουν φορτωθεί τόσες “αμαρτίες” από την μία από τα κάτω, από όλα τα υπόλοιπα χωριά και από την άλλη από τα πάνω, το κράτος, άλλες τόσες ασήκωτες αρμοδιότητες. “αποψίλωση” φαίνεται από τον χωρίς ανάλογο αριθμό υπαλλήλων στις μεταφερόμενες “κρατικές” υπηρεσίες, τις ανάλογες υλικοτεχνικές υποδομές και πόρους, αφήνοντας και χωρίς μελέτες αναξιοποίητα αρκετά εκατ. και πολλά αναγκαία έργα να μένουν μετέωρα διαχρονικά, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα, με δεμένα χέρια.
Άρα, πιστεύουμε, ότι, και οι 4 διασωληνωμένοι δήμοι των 4 νησιών μας (το κεφάλι-οι πνεύμονες) χρειάζονται κατά προτεραιότητα την κρατική συμπαράσταση για να υπάρξει υγιές και το υπόλοιπο σώμα (τα χωριά). Δηλ. όποτε, και εάν, είναι ένας δήμος εύρωστος πρέπει να διαπερνάει ολόκληρο το νησί να αναζωογονεί όλα τα μέλη-κύτταρα-χωριά.
Βέβαια, οι 4 δήμοι, πληθυσμιακά τουλάχιστον, επειδή εκεί εδράζονται όλες οι αυτοδιοικητικές, δημοτικές, επαρχιακές υπηρεσίες, σχολεία, οι κρατικές αρχές, λ.χ. Στρατιωτικές, αστυνομικές, λιμενικές, πολιτικές, κοινωνικές-υγείας, κ.τ.λ., κ.τ.λ. δεν αισθάνονται τον επιθανάτιον (δημογραφικό) ρόγχον. Αν προστεθούν και οι αρκετοί κάτοικοι των χωριών, που κατεβαίνουν μόνιμα στις πρωτεύουσες των δήμων για τους γνωστούς, ευνόητους λόγους, παρατηρούμε ότι συμβαίνει μια μονόπλευρη δημογραφική αύξηση, που απολαμβάνουν οι δήμοι απομυζώντάς την και από τα ήδη αναιμικά χωριά, αλλά που από την άλλη επιτείνει στην συσσώρευση αστικών προβλημάτων:
Π.χ. στο κυκλοφοριακό, στο εκπαιδευτικό (που ολοένα αναζητούν νέα σχολικά κτίρια), στην ακριβή στέγαση δημόσιων υπαλλήλων, κ.τ.λ. κ.τ.λ. Για τους σοβαρά ανάπηρους, όμως, υπάρχει ειδική μέριμνα και πρέπει σε ώρες κρίσιμες κάποιοι να ανταποκριθούν. καθόσον, είμαστε βέβαιοι, ότι και τα 4 νησιά της εσχατιάς του δυτικού κόσμου θα έπρεπε από καιρό “να πιστοποιηθούν” ως ανάπηρα με τις ανάλογες αποκαταστάσεις, όπως:
- Δεν είναι μακριά ο χρόνος, όλοι το θυμούνται, οι σοφοί πρόγονοί μας, προνόησαν όλα τα Δωδεκάνησα μετά την Ένωσή τους με την μητέρα Ελλάδα να τεθούν σε ευνοϊκό τελωνειακό καθεστώς.. που βοηθούσε πολύ το εμπόριο και τις τιμές να παραμένουν προσιτές, μεταφορικού ισοδύναμου. Δυστυχώς, αργότερα οι τότε πολιτευτές μας ταυτίστηκαν με τις “ευρωπαϊκές εντολές”, παραγνωρίζοντας “την πιο ακραία γεωφυσική νησιωτικότητα της Ευρωπαϊκής Ηπείρου”, που πιο ευνοημένα νησιά άλλων ευρωπαϊκών χωρών ήδη απολαμβάνουν.
- Που ακούστηκε, το πιο πλούσιο κράτος στο κέντρο των Βρυξελλών, το Λουξεμβούργο, να απολαμβάνει εντός της Ε.Ε. Ελεύθερο Φορολογικό Καθεστώς, εν είδη “Φορολογικού Παραδείσου (Φ.Π.),” και να μην μπορούν να έχουν τουλάχιστον ταυτόσημη μεταχείρηση τα 4 νησιά-ΑΚΟΙΜΗΤΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ στο άκρον άωτο της Γηραιάς Ηπείρου.
Χαράς το πράμα, κάποια ψίχουλα-ανάσες ζωής-παραχώρησης σε σύγκριση με τα πολλά, ανεξιχνίαστα, δισεκατομμύρια του μικρού γίγαντα-δουκάτου, “Φ.Π”.
Αυτοί είναι μόνο δύο σοβαροί λόγοι που επί του παρόντος χωράνε στα ασφυκτικά πλαίσια αυτής της σειράς άρθρων μου, αλλά, ευτυχώς, υπάρχουν άλλοι “εκατό-δύο”, στα επόμενα.. που συνηγορούν στην αλλαγή πλεύσης από τους πάντες για τα 4 βαρέως νοσούντα νησιά μας.
MAKHΣ ΡΗΓΑΣ-ΡΗΓΟΠΟΥΛΗΣ
