Σαν σήμερα (20 Μαρτίου 1997) έφυγε από την ζωή ένας μεγάλος Ολυμπίτης και Καρπάθιος, ένας μεγάλος πατριώτης, ένας μεγάλος αγωνιστής, ο ΑΝΔΡΕΑΣ Β. ΛΕΝΤΑΚΗΣ.
Ο πατέρας του καταγόταν από Όλυμπο Καρπάθου και η μητέρα του από Μενετές Καρπάθου.
Ορφάνεψε τριών ετών από μητέρα και εννέα ετών από πατέρα.
Η ζωή του ήταν σύντομη και δύσκολη, αλλά το έργο του, η κοινωνική του προσφορά οι αγώνες και οι αξίες του, πολύ μεγάλες.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας.
Αφότου ορφάνεψε την επιμέλειά του την ανέλαβε η θεία του και αδελφή της μητέρας του κα Ευδοξία Μιχ. Νουάρου με τον σύζυγό της Ανδρέα Κουσουμπέση, καταγόμενο από την Πορταριά του Πηλίου.
Μετά την αποφοίτησή του από το Ελληνικό εξατάξιο Γυμνάσιο της Αντίς Αμπέμπα ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για σπουδές στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ως υπότροφος της Ελληνικής Κοινότητας Αιθιοπίας.
Ο Ανδρέας Λεντάκης με την εγκατάστασή του στην Αθήνα δραστηριοποιήθηκε στον πολιτικό χώρο της Αριστεράς. Υπήρξε ηγετικό στέλεχος των φοιτητικών κινημάτων των δεκαετιών του ’50 και του ’60 και εμπνευστής της φράσης «ΠΡΟΙΚΑ ΣΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ» που σηματοδότησαν μιαν ολόκληρη εποχή.
Μπορούν να γραφτούν ατέλειωτα άρθρα για την πολιτική δράση, τους ατέλειωτους αγώνες, την συνεχόμενη αντιστασιακή δράση, τις εξορίες, τις κρατήσεις, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια που υπέστη.
Προς τιμή του συστάθηκε με Προεδρικό Διάταγμα το Ίδρυμα Πολιτισμού και Εκπαίδευσης «ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΝΤΑΚΗΣ», για να διαφυλάξει και να διαδώσει το έργο και τις αξίες του και για να συνεχίσει την κοινωνική του προσφορά. Προεδρεύεται από τη σύζυγό του Έφη Λεντάκη, όπου μέχρι σήμερα έχει να επιδείξει μιαν αξιόλογη παρουσία στο χώρο του πολιτισμού και της εκπαίδευσης.
Αιωνία σου η μνήμη αλησμόνητε πατριώτη ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ…
Γιάννης Μακρυμανώλης
Mike Makrimanolis:
Η μεγαλύτερη ΑΡΕΤΗ είναι, να θυμάσαι και ΝΑ ΤΙΜΑΣ αυτούς που πρέπει, όταν πρέπει…
Να θυμάσαι και ΝΑ ΤΙΜΑΣ αυτούς που ΧΡΩΜΑΤΙΣΑΝ με αμέτρητα Ανοιξιάτικα χρώματα τους δικούς σου ορίζοντες και χάρισαν απλόχερα ΕΥΩΔΙΕΣ στον “ασπρόμαυρο…” ετούτο κόσμο, τον κόσμο μας…
Να θυμάσαι και ΝΑ ΤΙΜΑΣ όσους , σαν άλλοι “Σείριοι”, ομόρφυναν και φώτισαν με τις πράξεις και τον λόγο τους , τις δικές σου διαδρομές!!!
Να θυμάσαι και ΝΑ ΤΙΜΑΣ , όλους όσους κράτησαν για σημαία τους , κάτω από “συννεφιασμένους…” Ουρανούς, το ΗΘΟΣ, τις ΑΞΙΕΣ και την ΑΝΘΡΩΠΙΑ!!!
ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΝΤΑΚΗΣ
ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ!!!
Αγαπητέ μας Πρόεδρε!!!
ΧΙΛΙΑ μπράβο για τα λόγια – Δάφνινο στεφάνι – που κατέθεσες από την ΨΥΧΗ σου, για τον πρόωρο φευγό του ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ και του ΕΝΘΕΡΜΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΗ…
ΧΙΛΙΑ μπράβο για τα λόγια – θυμίαμα , στην μνήμη του δικού μας ΑΝΘΡΩΠΟΥ – ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ και ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΥ…
Είναι αλήθεια ότι όσα κι αν γράψει κανείς για τον δικό μας ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ θα είναι πολύ λίγα και πολύ φτωχά , μπρός στο δικό του ανάστημα!!!
Θα είναι σαν να θέλει να περιγράψει κανείς τον Ήλιο, με μια φλόγα από κερί…
Είχα δεί ένα παράξενο όνειρο μια παγωμένη βραδιά του Γενάρη , μιαν “άνυδρη χρονιά…”
Ήταν λέει καθισμένοι στο παγκάκι , εκεί μπρος στην θάλασσα του Διαφανιού, ο Πάππους (Μπαλασκάς) κι ο Ανδρέας (Λεντάκης) και συζητούσαν…
Καθόμουν δυο – τρεις σκέλλους παραπέρα και τους άκουγα…
Ο Ανδρέας, ρωτούσε τον καπετάν Μιχάλη για τα παλιά… Τα χρόνια της κατοχής και της σκλαβιάς από τους κάθε λογής “βάρβαρους…”
Κι ο Παππούς που τα είχε ζήσει για χρόνια – αιώνες, ο Παππούς που όταν του έπαιρναν το βιός του με το έτσι θέλω ξεχείλιζε από οργή και θυμό μπρός στην αδικία , του τα εξιστορούσε παραστατικά, με στεντόρεια την μιά και με τρεμάμενη τις περισσότερες φορές, φωνή…
Ύστερα, άρχισε να ρωτά ο Παππούς τον Ανδρέα για την ξενιτιά, για την ορφάνια και για την Μακρόνησο…
Ο Ανδρέας, μιλούσε χαμηλόφωνα… Δεν άκουγα τα λόγια του… Μόνο μια φράση ήρθε μέχρι τ΄αφτιά μου… «ΠΡΟΙΚΑ ΣΤΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ!!!»
Έβλεπα όμως το “συννεφιασμένο…” πρόσωπο του καπετάν Μιχάλη… Έβλεπα και τον Ανδρέα να δείχνει με το ένα χέρι τον αφρισμένο ορίζοντα και τον γκρίζο Ουρανό και με το άλλο να κρατά την καρδιά του…
Εφτά μερόνυχτα λέει… ήταν εκεί στο παγκάκι και κουβέντιαζαν… Ούτε φα’ί’, ούτε νερό… Ξεδιψούσαν και χόρταιναν με τον λόγο…
Κι όταν πια χόρτασαν για τα καλά, όταν ήπιαν την μικρή λατσία της χαράς και τούς απέραντους Ωκεανούς από το φαρμάκι αιώνων… έπεσε βαριά – ΑΣΗΚΩΤΗ σαν την Χοντρή Βουλά, σιωπή…
Μόνο δάκρυα έβλεπα, από αυτά που είναι σαν το καυτό μολύβι, να κυλούν κι από των δυο τα μάτια…
Και ξαφνικά, εκεί που “βασίλευε…” η σιωπή, βγαίνει μια Γοργόνα από τα βάθη της Θαλάσσου, τους αγκάλιασε… τους φίλησε σταυρωτά… και πριν προλάβουν να την ρωτήσουν, γιατί σίγουρα κι οι δυό θά’ θελαν να την ρωτήσουν πολλά για τα μελλούμενα, αλλά και για τα περασμένα…
“απογειώθηκε”, βούτηξε και χάθηκε στο Καρπάθιο όσο γρήγορα ήρθε…
Αγαπητέ μας Πρόεδρε !!!
ΧΙΛΙΑ μπράβο για τα λόγια – Δάφνινο στεφάνι – που έγραψες για την ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ – ΑΝΔΡΟΣ ΕΠΙΦΑΝΟΥΣ …του δικού μας ΑΝΔΡΕΑ!!!
Να είσαι πάντα καλά, να θυμίζεις σε όλους μας πως ο δρόμος της Αρετής, αρχίζει πάντα από την απέναντι όχθη της Λήθης… παίρνει δύναμη από την ΨΥΧΗ (αυτήν που εσύ λεφτερώνεις… στα λόγια και στις πράξεις σου…) γιατί είναι ναι μεν υποχρέωση αλλά πρωτίστως είναι, ΙΕΡΟ ΧΡΕΟΣ!!!
