Πριν από 32 χρόνια το Παγκαρπαθιακό Ίδρυμα αποφάσισε να τελεί ετήσιο «Παγκαρπαθιακό Μνημόσυνο» στην μνήμη των αποθανόντων μελών, ευεργετών και δωρητών του, συμπεριλαμβανομένων και των συμπατριωτών μας που δεν πρόφθασαν να δουν “καπνόν αποθρώσκοντα …” και αναπαύονται στην φιλόξενη γη της Αμερικής.
Την Κυριακή 3 Μαρτίου, περισσότεροι από 500 Καρπάθιοι και άλλοι ομογενείς συγκεντρώθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στο Paramus, New Jersey για να παρακολουθήσουν την Θεία λειτουργία και το ετήσιο «Παγκαρπαθιακό Μνημόσυνο». Το μνημόσυνο τέλεσε ο ιερατικός προϊστάμενος Ανάργυρος Σταυρόπουλος με τον Καρπάθιο αρχιμανδρίτη Ιωάννη Ανδρεάδη, που παρά τα 96 του χρόνια συμμετέχει σε όλες τις Καρπαθιακές ιεροτελεστίες. Οι περισσότεροι ήλθαν από το New Jersey και την Νέα Υόρκη, αλλά και από άλλες μακρινές πόλεις και πολιτείες της Αμερικής, ακόμη και από την Ελλάδα.
Μετά την Θεία λειτουργία και το μνημόσυνο ακολούθησε δεξίωση στο χολ της εκκλησίας, όπου προσφέρθηκε γεύμα, με παραδοσιακά Καρπαθιακά φαγητά, φρούτα, καφές και αναψυκτικά όλα από δωρεές Καρπαθιακών επιχειρήσεων και ιδιωτών στην μνήμη αποθανόντων συγγενών τους.
Στον χαιρετισμό του ο πρόεδρος του Ιδρύματος οδοντίατρος Βάσος Ν. Χαλκιάς, αναφέρθηκε στο ιστορικό του Παν-Καρπαθιακού μνημόσυνου, που καθιερώθηκε το 1988 από το Παγκαρπαθιακό Ίδρυμα. Από μερικές δεκάδες το 1988 ο κατάλογος των μνημονευομένων έφτασε τους 800, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι Καρπάθιοι της Αμερικής, αλλά συμπεριλαμβάνονται και άλλοι Καρπάθιοι από την Ελλάδα, ομογενείς και αλλοεθνείς Αμερικανοί και από άλλες χώρες του κόσμου, που έχουν σχέση με την Καρπαθιακή παροικία της Αμερικής.
Προτού αρχίσει το πολιτιστικό πρόγραμμα, ο πρόεδρος του Ιδρύματος απένειμε τιμητικό δίπλωμα, εκ μέρους του Ιδρύματος, στον αρχιμανδρίτη Ιωάννη Ανδρεάδη δια την πνευματική του προσφορά στην Κάρπαθο και προς την Καρπαθιακή παροικία της Αμερικής. Αξιόλογη, επίσης, υπήρξε η εθνική και πατριωτική του προσφορά. Ήταν ο πρώτος που συνάντησε τους κατασκόπους Χριστόφορο Λιτό και Γιάννη Κρασόπουλο και τους βοήθησε ποικιλότροπα και για να έλθουν σε επαφή με άλλους πατριώτες. Για το πνευματικό του έργο και την πατριωτική δράση μίλησαν οι κ. Πόπη Ζανάκη και Ειρήνη Κωστή-Λογοθέτη.
Το μνημόσυνο γίνεται την Κυριακή που συμπίπτει με το Ψυχοσάββατο, σε μια από τις εκκλησίες του New Jersey, όπου συχνάζουν πολλοί Καρπάθιοι. Στην ομιλία του ο πρόεδρος ευχαρίστησε τις δεκάδες των συμπατριωτών μας που εργάστηκαν για την επιτυχία του μνημόσυνου και αυτών που συνεχίζουν να ενισχύουν οικονομικά το Ίδρυμα εις μνήμη αποθανόντων συμπατριωτών μας. Το πολιτισμικό πρόγραμμα που ακολούθησε συμπεριλάμβανε την προβολή, εκάστου των μνημονευομένων με ημερομηνία και τόπο γέννησης και θανάτου.
Στις Καρπαθιές γυναίκες
Το φετινό μνημόσυνο ήταν αφιερωμένο στις 98 Καρπαθιές, που στις αρχές του περασμένου αιώνα, ήρθαν κοντά στους άνδρες τους ή μετανάστευσαν λεύτερες στην Αμερική και δημιούργησαν ισάριθμες οικογένειες. Χάρις σ’ αυτές τις γυναίκες ρίζωσε η Καρπαθιακή παροικία στην Αμερική, έβγαλε κλώνους, φύλα και καρπούς και υπάρχει μέχρι σήμερα. Αν σήμερα, ενάμιση αιώνα από τότε που ήρθε ο πρώτος Καρπάθιος στην Αμερική, υπάρχουν τέταρτης και πέμπτης γενιάς Καρπάθιοι στην Αμερική, που αισθάνονται βαθύτατα Έλληνες, τούτο οφείλεται σε αυτές τις μάνες πού ήρθαν στην Αμερική «κουβαλώντας» μαζί τους «Ελλάδα» για να βυζάξουν τα παιδιά που θα γεννιούνταν στον ξένο τόπο, μαζί με το γάλα τους, και τις ακατάλυτες αξίες της φυλής μας. Σχετικά για τις πρώτες Καρπαθιές μετανάστριες της Αμερικής μίλησε η διδασκάλισσα Πόπη Ζανάκη ως ακολούθως:
Στην Αργεντινή, στις αρχές του περασμένου αιώνα υπήρχε μια ακμάζουσα ελληνική παροικία, η οποία παρά το ευοίωνο ξεκίνημα της, εξασθένισε και χάθηκε σιγά-σιγά. Ο λόγος ήταν πως κατά την μετανάστευση ανδρών, οι γυναίκες δεν τους ακολούθησαν, οπότε δεν δημιουργήθηκαν ελληνικές οικογένειες και μέσα σε δυο γενιές, οι απότιστες ελληνικές ρίζες ξεράθηκαν.
Το 1905 έφτασε στην Αμερική η Μαρία Διακομιχάλη, σύζυγος του Μηνά Παρζαζή, ήταν η πρώτη Καρπαθιά που πάτησε το πόδι της στην Αμερική και το 1908 γεννήθηκε η κόρη τους Φραγκουλία, που ήταν το πρώτο Καρπαθόπουλο που γεννήθηκε στην Αμερική.
To 1910 o Νικήτας Χατζησταμάτης πήγε στην Κάρπαθο για να παντρευτεί και το 1911 επιστρέφοντας στην Αμερική έφερε μαζί του την γυναίκα του Μαρία Επιτρόπουλου, η οποία θεωρείται η δεύτερη Καρπαθιά, που ήρθε στην Αμερική και το 1913 γεννήθηκε ο γιος τους Ευάγγελος, είναι το δεύτερο Καρπαθόπουλο που γεννήθηκε στην Αμερική. Άλλος Καρπάθιος που την ίδια εποχή πήγε στην Κάρπαθο για να παντρευτεί ήταν ο Πολυχρόνης Χατζημανώλης, ο οποίος, το 1911 επιστρέφοντας στην Αμερική, έφερε μαζί του την γυναίκα του Χαρίκλεια, που είναι η τρίτη Καρπαθιά, που ήρθε στην Αμερική. Επίσης, μέσα στο 1911 ήρθαν στην Αμερική η Φωτεινή Αστυπαλίτη, η Άννα Γεργατσούλη και η γυναίκα του Νίκου Γεωργιάδη.
Στις 24 Οκτωβρίου 1912 έφτασε ελεύθερη στην Αμερική η Βενετσιάνα του παπά Μηνά Ασλανίδη και στις 13 Φεβρουαρίου 1913 παντρεύτηκε το Νίκο Σαΐτη και ήταν ο πρώτος Καρπάθικος γάμος που έγινε στην Αμερική.
Ο Μανώλης Σταματάκης κουράστηκε να πηγαίνει κάθε τρία χρόνια από την Αμερική στην Κάρπαθο κοντά στην οικογένεια του. Γι’ αυτό το 1916 έφερε κοντά του στην Αμερική την γυναίκα του Βαγγέλα με τον πεντάχρονο γιο τους Γιάννη και την δίχρονη κόρη τους Ζωή και τον επόμενο χρόνο γεννήθηκε ο γιός τους Νίκο, που ήταν και αυτός ένα από τα πρώτα Καρπαθόπουλα που γεννήθηκαν στην Αμερική.
Όμως, αρκετές μητέρες δεν άφηναν τις κόρες τους, ιδιαίτερα αν ήταν πρωτοκόρες και κανακαρές, να έρθουν στην Αμερική κοντά στους άνδρες τους. Άδικα ο Ηλίας Σκούλος προσπαθούσε να πείσει την πεθερά του να αφήσει την κόρη της να έρθει στην Αμερική. Μετά από προσπάθειες δυο χρόνων κατάστρωσε το σχέδιο του: φορώντας το πιο καλό του κουστούμι έβγαλε μια φωτογραφία με δυο νεαρές Πολωνέζες και την έστειλε στην γυναίκα του, μαζί με μια μαντινάδα:
Οι τσέπες μου ειν’ αδειανές μα φαίνονται γεμάτες
θέλω, πουλί μου, για να ’ρθώ μ’ είναι κλειστές οι στράτες.
Μόλις έφτασε η φωτογραφία στην Κάρπαθο, πήρε την απόφαση η πεθερά ν’ αφήσει την Ευδοξία να έρθει στην Αμερική.
Τα επόμενα χρόνια η άφιξη των γυναικών αυξάνεται, μέχρι το 1924, που ο νέος μεταναστευτικός νόμος περιόρισε την μετανάστευση από τις νότιες και ανατολικές χώρες της Ευρώπης ήρθαν από την Κάρπαθο στην Αμερική 65 παντρεμένες γυναίκες κοντά στους άντρες τους, 21 ελεύθερες κόρες της παντρειάς και 22 κορίτσια που μετά από μερικά χρόνια ήταν έτοιμα για γάμο. Έτσι από το 1914 μέχρι το 1924, οι Καρπαθιακές οικογένειες στην Αμερική από 20 έφτασαν τις 100 και μέχρι είχαν γεννηθεί περισσότερα από 100 παιδιά. Χάρη σε αυτές τις γυναίκες η Καρπαθιακή παροικία ρίζωσε για καλά στην Αμερική και άρχισε να βγάζει βλαστούς.
Βασίλισσα μέσα στο σπίτι της
Η μητέρα βοηθούσε στη διατήρηση της συνοχής της οικογένειας, συμβούλευε και προέτρεπε για την εφαρμογή των οικογενειακών νόμων. Η σπουδαιότερη φροντίδα της ήταν η διατήρηση της γλώσσας, της πίστης και της παράδοσης. Τα κορίτσια έπρεπε να μάθουν τις δουλειές του σπιτιού, να πλύνουν, να ψωνίζουν και να μαγειρεύουν. Ένας θυμόσοφος συμπατριώτης μας συμβούλευε και προειδοποιούσε: «Αν θέλεις να τρως τα ίδια φαγητά που μαγειρεύει η μάνα σου, παντρέψου Ελληνίδα, διαφορετικά θα τρως κονσέρβες σε όλη σου τη ζωή».
Ο ρόλος αυτών των γυναικών ήταν καταλυτικός: μαζί με το νοικοκυριό τους, ανέλαβαν και την υποχρέωση να κρατήσουν τα παιδιά τους μέσα στην ελληνική οικογένεια. Περιτριγυρισμένες από εκατομμύρια ανθρώπους με δικές τους γλώσσες και έθιμα, προσπαθούν να κρατήσουν τη δική τους πολιτισμική κληρονομιά. Αγώνας δύσκολος και επίμονος, όπως μαρτυρούν οι αναμνήσεις των παιδιών εκείνης της εποχής:
Επειδή δεν υπήρχε ελληνική εκκλησία στο Richland WV, η μάνα μου μας έπαιρνε κάθε Κυριακή στο Martins Ferry OH, όπου ένας αρχιμανδρίτης έστησε μια ελληνική εκκλησία. Περπατούσαμε τρία μίλια πάνω από ένα γεφύρι για να πάμε στην άλλη όχθη του ποταμού.
Όταν πρωτοπήγα στο σχολείο, η δασκάλα με έβαλε στο νηπιαγωγείο μέχρι να μάθω να μιλώ Αγγλικά, γιατί στο σπίτι η μητέρα μου μας μιλούσε μόνο Ελληνικά.
Η μάνα μου μας έπαιζε τη λύρα με το στόμα για να χορεύουμε Καρπάθικο χορό.
Η Μάνα μου έπλυνε τα ρούχα των μπεκιάρηδων που δούλευαν στις καρβουνόμινες και με τα χρήματα που κέρδιζε αγόραζε κάθε μήνα μια πεντόλιρα για την προίκα μου.
Δυο φορές το μήνα η μάνα μου μας έπαιρνε με το τρένο στο Canonsburg στις ξαδέλφης της Πηνελόπης για να βρεθούμε και να παίξουμε με τα παιδιά της και τ’ άλλα Καρπαθάκια.
Όταν γινόντουσαν γλέντια στο σπίτι μας, η μάνα μου μας έβαζε σε μια γωνιά για ν’ ακούμε την Καρπάθικη λύρα και τις μαντινάδες.
Επειδή ο πατέρας μου δεν μπορούσε να φύγει από τη δουλειά του, η μητέρα μου μας έπαιρνε σ’ όλες τις Καρπάθικες χοροεσπερίδες που γινόντουσαν στις διάφορες πόλεις της Αμερικής. Σ’ αυτές συναντούσαμε άλλους Καρπάθιους νέους και νέες και γινόντουσαν πολλά συνοικέσια.
Η Μάνα μου δεν ήξερε πολλά γράμματα, αλλά αγόρασε ένα αλφαβητάρι και μερικά βιβλία των πρώτων τάξεων του δημοτικού. Πότε η ίδια ή καμιά γραμματιζούμενη που ερχόταν στο σπίτι μας, μας διάβαζε.
Στους γάμους, στις βαπτίσεις και στα πανηγύρια η μάνα μου μας έπαιρνε μαζί της και από μικρά μας έβαζε στο χορό για να μαθαίνουμε.
Η μάνα μου έφερε από την Κάρπαθο μια Καρπάθικη στολή. Στις εθνικές μας γιορτές την φορούσε η αδελφή μου. Όταν μεγάλωσα την πήρα εγώ και μετά την έδωσα στην πιο μικρή μας ξαδέλφη.
Τη Μεγαλοβδομάδα η μάνα μου μας έπαιρνε στην εκκλησία να στολίσουμε τον επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής και να ψάλουμε τα εγκώμια. Τις άλλες μέρες την βοηθούσαμε να φτιάξει τα κουλούρια, τις τούρτες, τα κόκκινα αυγά και το βυζάντι της Λαμπρής.
Οι Καρπαθιές που ερχόντουσαν στο σπίτι μας μιλούσαν με τη μάνα μου για την Κάρπαθο, τ’ αμπέλια, τα χωράφια και για τους συγγενείς τους στο νησί. Εμείς που τ’ ακούγαμε μαθαίναμε πού ’το το κάθε μας λιόφυτο και πόσες ελιές είχε το καθένα. Ξέραμε όλους μας τους συγγενείς, μέχρι και τα τρίτα μας ξαδέλφια. Μπορούσαμε να περιγράψουμε το σπίτι μας στην Κάρπαθο, ακόμη και τον απόπατο στην άκρη του χωραφιού. Ξέραμε τις εκκλησίες, τα εξωκλήσια και τα πανηγύρια του χωριού. Ακούγαμε για τους καλούς χορευτές και τραγουδιστές, για τις μεγάλες κανακαρές και κανακάρηδες και για τα τελευταία γαμπρολόγια στην Κάρπαθο και στην Αμερική.
Μανώλης Κασσώτης
Η ομιλία της Πόπης Ζανάκη για το πατέρα Ανδρεάδη
Σεβαστέ πατέρα Ιωάννη, σεβαστέ πατέρα Ανάργυρε, φίλτατε πρόεδρε και λοιπά μέλη του Παγκαρπαθιακού συμβουλίου, κυρίες και κύριοι, σας καλωσορίζουμε στην σημερινή μας συγκέντρωση.
Η σημερινή μέρα είναι μια μέρα αναμνήσεων. Είναι η μέρα που γυρίζουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν και γεμίζουμε τις καρδιές μας με εικόνες και γεγονότα από τα παλιά. Είναι η μέρα που όλοι εμείς οι νέοι, δηλώνουμε στους παλιούς, ότι δεν λησμονούμε, δεν οδεύουμε στο μέλλον χωρίς τη δική τους συμβολή, χωρίς την δική τους παρουσία ουσιαστική ή και πνευματική. Και με αυτήν την αφορμή, στέκομαι στο βάθρο να αποτείνω φόρο τιμής σε μια αξιοσέβαστη και πάνσεπτη προσωπικότητα του νησιού μας.
Μικρά τα χρόνια μου, μικρή κι εγώ, για να μιλήσω για την μεγάλη και πολυδιάστατη ζωή του πατέρα Ιωάννη Ανδρεάδη, του παπα- Γιάννη, του δικού μας παπά! Στο συμπλήρωμα σήμερα σχεδόν ενός αιώνα ζωής, ο απολογισμός μεγάλος και δύσκολος για να δοθεί μέσα σε μερικά μόνο λεπτά. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο όμορφο χωριό του το Μεσοχώρι, από απλούς, ταπεινούς και φτωχούς γονείς, μαθαίνει από μικρός στον κάμματο, στην χειρονακτική εργασία, στην στήριξη της οικογένειας του με τον όποιον δυνατόν τρόπο. Η οξυδέρκεια, η προκοπή και ο ζήλος του όμως, τον σπρώχνουν σε άλλες πόρτες, σε άλλες κατευθύνσεις.
Από μικρός κρατά το δρόμο του Θεού, κατέχει το Ευαγγέλιο και τους ύμνους της εκκλησίας μας και υπηρετεί τον Λόγο του Κυρίου στις εκκλησίες και τα παρεκκλησιά του χωριού του με την γλυκειά του ψαλμωδία. Παντρεύεται την αγαπητή του πρεσβυτέρα Αθηνά και με την δύναμη του Θεού αποκτούν τρία παιδιά.
Το 1947 πηγαίνει, στην Θεολογική Σχολή της Πάτμου όπου και ολοκληρώνει τις θεολογικές του σπουδές. Από εκεί θα ανοίξουν πολλές πόρτες και θα του γίνουν πολλές προτάσεις για την προσηλύτιση του στο χώρο της εκκλησίας. Η δύναμη όμως της αγάπης του για το μικρό του χωριό και την Παναγία την Βρυσιανή είναι μεγαλύτερη. Τον ωθούν να πάει στον τόπο του και να τον υπηρετήσει στον υπέρτατο βαθμό. Ο παπά- Γιάννης αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στην εξυπηρέτηση της Παναγίας και είναι αυτός που θα πάρει πρωτοβουλία να κάνει τις υπέροχες αγιογραφίες που σήμερα απεικονίζονται μέσα της, είναι αυτός που θα κάνει το υπέροχο καμπαναριό της, την πλακόστρωση της αυλής της, αλλά και την αναστήλωση και επέκταση του εκκλησιαστικού μεγάρου που σήμερα θεωρείται το μεγαλύτερο σε ολόκληρη την Κάρπαθο.
Η ταπεινή και ζεστή του προσωπικότητα μαζί με την θαυματουργή χάρη της Παναγίας, προσηλυτίζουν τον κόσμο που έρχεται στο Μεσοχώρι όχι μόνο από όλη την Κάρπαθο και την Κάσο, αλλά και από άλλα γειτονα νησιά και την υπόλοιπη Ελλάδα. Ο παπά- Γιάννης θα γίνει ο παπάς όλης της Καρπάθου, αφού όπου ζητάνε την παρουσία του δεν την αρνείται. Θα θυμούνται όλοι από τους πιο παλιούς μέχρι τους πιο νέους, την ψηλόλιγνη φιγούρα του στο μάυρο ράσο, να κυματίζει καθώς εισέρχεται στα χωριά μας. Αβάρετος και πρόθυμος, γλυκομίλητος και ζεστός, εξυπηρετεί όλη την Κάρπαθο και σκλαβώνει τον κόσμο με την καλοσύνη του, έτσι που οι δωρεές προς την Παναγία του να γίνονται αβασάνιστα και εκούσια.
Ο παπα-Γιάννης είναι αυτός που θα πάρει πρωτοβουλία και θα κινήσει υψηλά ιστάμενα πρόσωπα να στηρίξουν τις προσπάθειες του για την ανάπτυξη του τόπου και της εκκησίας του. Είναι αυτός που θα θεμελιώσει το πρώτο σύγχρονο ελαιοτριβείο στο Μεσοχώρι με προσωπικές του ενέργειες. Το χωριό του γίνεται έτσι πόλος έλξης όλων των χωριών, αφού στην Κάρπαθο είναι για τα χρόνια του, το μόνο ηλεκτρικό ελαιοτριβείο. Με τον τρόπο αυτό καταφέρνει ο δυναμικός μας παπάς, να αποταμιεύσει ελαιόλαδο για τα καντήλια της Παναγίας, αλλά και για τους φτωχούς και άπορους. Το φιλανθρωπικό του έργο τεράστιο, αφού δεν αφήνει κανένα αναγκιωμένο αβοήθητο, κανένα πεινασμένο αφάγατο. Απλώνει την χείρα βοηθείας πρός όλους. Το σπίτι του γίνεται ξενοδοχείο να φιλοξενήσει τον κάθε περαστικό, τους προσκυνητές, τους δεσποτάδες και επισκέπτες ιερείς.
Η προσφορά του στην εκκλησία θα συνεχιστεί και έξω από τα όρια της Καρπάθου, αφού μετά τον θάνατο της αγαπημένης του πρεσβυτέρας, θα βρεθεί στην Αμερική και θα προσφέρει και εδώ ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες του στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος στο Queens, στον Άγιο Δημήτριο της Αστόριας, αλλά και εδώ στην δική μας εκκλησία του Αγίου Αθανασίου.
Περήφανος, τίμιος και ακούραστος, στέκεται ακόμα και σήμερα στα 96 χρόνια του και προσφέρει αυτό που κατέχει καλά: Καλοσύνη, Αγάπη, Χριστιανοσύνη! Συγχαίρουμε όλοι σήμερα την πρωτοβουλία του Παγκαρπαθιακού Ιδρύματος, στην προσπάθεια του να προσφέρει έναν μικρό φόρο τιμής στο τόσο μεγάλο έργο του πατέρα Ιωάννη Ανδρεάδη. Είθε ο Πανάγαθος Θεός και η Προστάτιδα του η Παναγία η Βρυσιανή να του χαρίζουν υγεία, μακροημέρευση και πνευματική καθαρότητα για να συνεχίζει να μας παρέχει την φώτιση του και την ευλογία του.
Εκπρόσωπος ιερότητας πρότυπο αγιοσύνης
Διδάσκαλος της πίστεως, χείμαρρος καλοσύνης.
Μακρύς ο δρόμος φωτεινός και πάνσεπτος επίσης
Δεινός ιεροκήρυκας, της ορθοδόξου πίστης.
Μελίρρυτος ο λόγος σου, τον Χριστιανό σκλαβώνει
Την Πίστη την Ορθόδοξο, μέσα του δυναμώνει
Της Βρυσσιανής η δύναμη μαζί συνοδηπόρος
Στο έργο σου το ιερό στέκεσαι δαφνοφόρος.
Φιλανθρωπία πρόσφερες και αγαθοεργία
Κι ο Υψιστος σ’ανταμοιβή να σου προσφέρει ΥΓΕΙΑ.
Της Βρυσσιανής τ’ αστείρευτο νερό που δεν τελειώνει
Να γίνει εις την νιώτη σου πηγή να δυναμώνει.
Το σεβαστό σου πρόσωπο, σωστή ακτινοβολία
Σεπτή η αφοσίωση στα τίμια κι αγία!
Τα χρόνια σου στα εκατό να τριπλασιαστούνε
Κι εμείς πιστοί στο έργο σου πάντα να σε τιμούμε.
Πάντα άξιος, παπά Γιάννη!!
Η ομιλία της Ειρήνης Κωστή-Λογοθέτη για το πατέρα Ανδρεάδη
Σεβαστέ και αγαπητέ πατέρα Ιωάννη,
Φόρο τιμής και σεβασμού στα άσπρα τα μαλλιά σου,
Θ’ αφιερώσω τις ευχές σήμερα στ’ όνομα σου.
Ψάχνω να βρω κατάλληλες ευχές που να ταιριάσουν,
Στοργή, αγάπη, σεβασμό σωστά να τα εκφράσουν.
Πάτερ η παρουσία σας, εκπέμπει Ευλογία,
Γιατί μιλάει πάνω σας η Χάρις η Αγία.
Εργάτης χαρισματικός, άοκνος τόσα χρόνια,
Με ζήλο πρόσφερες πολλά στον Θείο αμπελώνα.
Το πέρασμα μας γύρω σας, εκπέμπει Ευλογία,
Κερί, λιβάνι γνήσιο, και Θεία Ευλογία.
Την Βρυσιανή σειρά ετών στόλιζες τον ναό της,
Με την γλυκιά σου τη φωνή, φωνή μέσα στο ιερό της.
Πατέρα Ιωάννη μας, είσαι Ευλογημένος,
Γιατί στο δρόμο του Θεού ήσουνα γεννημένος.
Πρόσφερες εις την Εκκλησιά, πρόσφερες στην Πατρίδα,
Και στης Καρπάθου βρίσκεσαι στην πρώτη της σελίδα.
Σαν ήρθε το κλιμάκιο, με την κατασκοπεία.
Πρώτος τους υποδέχθηκες, το γράφουν τα βιβλία.
Τον Χριστοφόρο τον Λιτό, είχες προϋπαντήσει,
Μαζί και τον Κρασόπουλο, τους είχες βοηθήσει.
Και εύχομαι εις τον Θεό, χρόνια να σου χαρίζει,
το όνομα σου το νησί, ολόκληρο στολίζει.
Να ζήσεις και να χαίρεσαι, την οικογένεια σου,
Αμέτρητα και όμορφα τα χρόνια τα δικά σου.
Και η Ομοσπονδία μας τιμά το όνομα σου,
Γιατί κι εδώ στην ξενιτειά μεγάλη η προσφορά σου.
Φιλία πατρογονική στην οικογένεια μας,
γιαυτό ’χεις θέση χωριστή μέσα εις την καρδιά μας.
Μ’ αγάπη και με σεβασμό φωλιάζεις στην ψυχή μου,
Γιατί ευρίσκεσαι ψηλά μες στην συνείδηση μου.
Ωσάν και τον πατέρα μου, σέβομαι την μορφή σου,
Γιατί φιλία γνήσια τον ένωνε μαζί σου.
Για ότι υπήρξες σε τιμούμε και σε αγαπούμε.
Να είσαι πάντα καλά.
Με εκτίμηση
Ειρήνη Κωστή-Λογοθέτη.
